Balkonvoyeurs

Onlangs zijn vrienden van mij er in geslaagd om een appartement in de binnenstad te bemachtigen. Dat komt wel vaker voor en is dus niet zo bijzonder. Al mag enig geluk in deze niet ontkend worden, maar zonder geluk vaart niemand wel.Het appartement is gelegen aan een drukke straat midden in de stad, en is uitgerust met een balkon. En een balkon aan een drukke straat is een plek om te koesteren. Zonder dat ze het door hebben worden hele bevolkingsgroepen van bovenaf bekeken. Nou moet er bij gezegd worden, dat het vrouwelijke deel der passanten wat meer aandacht toebedeeld krijgt, al wil dat nog niet zeggen dat de andere stadsnomaden aan het waakzame oog der balkonbevolking weten te ontkomen.Integendeel. Zolang men zich in het gezichtsveld van de balkonvoyeurs bevindt, is men onderhevig aan een kritische inspectie. Nou zou je verwachten dat zoiets op den duur wel gaat vervelen. Maar dat valt best mee. Daar is onze menselijke nieuwsgierigheid voor een groot gedeelte debet aan, maar ook de variatie in passanten zorgt voor een blijvende interesse.
Zo is er bijvoorbeeld de pseudodakloze, die elke dag andere kleren aan heeft en het soms presteert om binnen twee minuten vier keer langs te lopen. Dan zijn er vooral zomers nog de gezinnen provinciale ééndagstoeristen, die met vader voorop in stevige pas naar alles staren wat ze niet kennen. Onder andere de pseudodakloze.

Met zoveel mensen die onder het balkon door paraderen valt er ook wel eens iets te lachen. Zo waren daar de strenggereformeerde mannenbroeders, die wel eens wilde ervaren hoe zondig de dames van lichte zeden nu echt waren. Onder het mom van het verspreiden van het woord waren ze van de andere kant van het land gekomen. Uiteraard geheel anoniem. Helaas vergisten ze zich in de straat en stonden dus voor een lege etalage te lonken naar het meisje die deze juist zou inrichten. Hilariteit alom, vooral toen juist passerende vrienden van justitie hen uitnodigden voor een goed gesprek bij hen op het bureau. Allicht werd er toch nog geëvangeliseerd.
In de late uren zijn het doorgaans de dronken studenten die voor de pret zorgen. Vooral als hun evenwichtsorgaan het tijdens het fietsen voor gezien houdt. Tijdens het regenen worden natgeregende optimisten zonder paraplu of jas onder begeleiding van gegrinnik gadegeslagen.

Andermans ellende of afwijking zorgt er voor dat we een goed gevoel krijgen over ons zelf. Niets is meer menselijk. Natuurlijk niet echt aardig, daar heb je geen ethische discussie voor nodig. Maar tussen wat menselijk is en wat ethisch juist is zit nog een diepe kloof. En ach, er is meestal niemand die doorheeft dat er van boven wordt meegekeken. En wat niet weet, wat niet deert.