Bedelaars en straatmuzikanten

Na drie uur op het terras waren we eruit. Samen met een van mijn beste maatjes dronk ik een biertje en hij een whiskey. We luisterden naar de schelle klanken van een amateurgitarist die op zijn banjo vrolijk aan het pingelen was. We herkenden het liedje niet eens. Het klonk zelfs vals, deed pijn aan de oren. Gelukkig werd de oorpijn verzacht door de zachte invloed van Freddy Heineken en Johnny Walker. Op dat moment onze beste vrienden. Gelukkig hield amateurgitarist er snel mee op. Op het moment dat ik de ober nog een keer verzocht, middels het opsteken van mijn vinger, de glazen te vullen hoorden we een hard geluid. Honderden euro’s rolden over het terras, oftewel de gitarist wilde zijn buit oppakken. Helaas wat onhandig liet hij de helft eruitvallen. Mijn maatje en ik keken elkaar en knikten. Het duo dat regelmatig een nieuwe uitdaging zocht, had er weer een gevonden…..

Bedelen wordt vaak gezien als een fout “beroep”. De gemiddelde mens gaat echter wel aan enkele dingen voorbij. Het vaak uit nood gekozen beroep is waarschijnlijk een van de best verdienende beroepen ter wereld. Belastingvrij inkomen, flexibele werkuren en vakantiedagen wanneer je maar wilt. Daarbij hoef je ook niet in groepsverband te werken, nooit saaie bijeenkomsten of beurzen, en je mag roken op je werkplek.

Mijn maatje en ik besloten de proef op de som te wagen. Hij in Amsterdam, ik in Rotterdam. In de ochtend dronken we drie biertjes voor de broodnodige moed. We trokken ons oudst denkbare kloffie aan. Rolden een keer door de tuin om er niet al te fris uit te zien en te ruiken. We kregen er zelfs plezier in.

Ik probeerde het eerst op een hoekje bij een grote winkelketen die zich ook in Rotterdam had gevestigd. Ik legde mijn petje naast me neer, zette me zonnebril op (met 1 gebroken glas) en ging wachten. Na twee uur viel pas het eerste muntje in mijn pet. één euro, niet slecht. Het was dan ook pas 10 uur en het verloop kwam nog maar net op gang. Toch besloot ik van plek te wisselen, al was het alleen maar om de benen te strekken.

Dit bleek vervolgens een gouden greep. Ik pakte een bankje vlakbij een park net buiten het centrum. Waren de eerste twee “lonen” nog een patatje van de “Burger Queen” (reclame mag niet)en een potlood. Daarna stroomde het geld met bakken binnen. Ik kon het eerste half uur de tel nog bij houden, daarna was ik hem kwijt…..

Om uw het verhaal van kletterende muntjes te besparen, sla ik een paar uur over. Aan het eind van de dag besloot ik de winst te tellen. Ik stond op, ondanks mijn houten kont en benen van lood (Arbo technisch gezien zit dit beroep nog in de embryofase), en begon grif te tellen. Honderd, tweehonderd, driehonderd, vierhonderd, vijfho…Meneer? Heeft u hier een vergunning voor….nderd. Het blauw op straat had mij gevonden en moet bespeurd hebben dat ik “nep” was.

Ik praatte als brugman, maar het mocht niet baten. Ik vertelde dat ik van een bekend weekblad was en het bedelvak onderzocht. Ook de opmerking dat ik bij inname van mijn geld aan de bedelstaf zou komen hielp niet echt…. Hoe dan ook, mijn geld werd ingenomen, plus een riante boete werd mijn deel.

Mijn maat was het beter afgegaan. Hij had iets minder winst als dat ik zou hebben, maar hij had het nog wel! Zoals het een echte vriend betaamt betaalde hij mijn boete. We hielden daarna nog precies genoeg over voor… Jawel…. een biertje en een whiskey. We gingen naar onze stamkroeg, alwaar we direct onze vals spelende gitarist mistten. “Ober, waar is de muzikant?”, vroeg ik. “Oh, die is vorige week gepakt, die gozer was nep. Hij had een gezin met twee kinderen.” We konden een glimlach niet onderdrukken…..
*Proost*, klonken een fluitje en een whiskeyglas tegen elkaar…. Wat zou een vergunning kosten?