België bestaat niet!

De minister van Buitenlandse Zaken van Vlaanderlonië heeft forse kritiek op de campagne die onze regering voerde ten faveure van het ja-kamp. We hebben het dus over het gehouden referendum waarin de Nederlanders het voorstel voor een verdrag voor een grondwet voor Europa met een forse meerderheid afwezen. Volgens de minister, Karel de Gucht, is de campagne slecht en zonder overtuiging gevoerd. Verder heeft hij kritiek op minister-president Balkenende en op de Nederlandse kiezer in het algemeen. In het dagblad “Het laatste nieuws” noemt hij de minister-president een “mengeling van stijfburgerlijkheid en Harry Potter-figuur”. De liberale minister zou het samen met zijn liberale premier Guy Verhofstadt allemaal veel beter hebben gedaan.

Misschien is het handelen van deze minister wel tekenend voor het failliet, of beter gezegd, voor het niet-bestaan van een land dat zich België noemt. In 1839 werd dit land onafhankelijk en de verfranste elite – ook de Vlaamse – maakte het land bijna tot een filiaal van Frankrijk. De Vlaamse beweging maakte hieraan in de twintigste eeuw een einde, maar een eenheid is het land nooit geworden. Sinds een kleine twintig jaar is het land van tien miljoen inwoners zelfs een federale staat geworden met maar liefst vijf regeringen: één nationale regering, één Brusselse gewestsregering, één Vlaamse gewestsregering, één Waalse gewestsregering, één regering voor de Vlaamse gemeenschap en één regering voor de Franstalige gemeenschap. En al die regeringen moeten instemmen met de Europese Grondwet, dat even ter illustratie.

Zodra er iets besloten moet worden, ontstaat er een crisis. Zo kon men ondanks het vermeende charisma van De Gucht en Verhofstadt niet eens een kiesdistrict splitsen (Brussel-Halle-Vilvoorde). Het lijkt ook onmogelijk om de kiezer in Vlaanderen serieus te nemen en het Vlaams Belang mee te laten regeren. In Nederland en Oostenrijk is aangetoond dat populistische en zelfs extremistische partijen meeregerend naar de knoppen gaan: LPF en FPÖ hebben aangetoond niet met regeringsmacht om te kunnen gaan. Maar de oude partijen in Vlaanderlonië handhaven tegen beter weten in het cordon sanitaire (niet regeren met het Vlaams Belang op welk niveau dan ook), omdat men te laf is voor een politiek experiment. Het Vlaams Belang groeit hierdoor bij elke verkiezing weer.

De Vlamingen en de Walen moet elkaar voor één keer recht in de ogen kijken en erkennen dat hun huwelijk van 1839 mislukt is. Beide landsdelen staan met de ruggen tegen elkaar, wijzen altijd naar de ander of naar het buitenland of naar “de buitenlanders”, maar durven elkaar niet te zeggen dat België een mythe is.

België bestaat niet. Het wordt tijd dat men dit in Vlaanderlonië durft te erkennen.