De deur naar onze achtertuin staat open. Ik loop naar buiten. Iets verderop naast mijn huis gaat een andere deur open. Ik – altijd nieuwsgierig- ga op mijn tenen staan en kijk over de schutting. De schutting is van bamboe, maar dit terzijde. In de verte hoor ik het geluid van een ambulance. Het geluid neemt af naarmate de afstand groter wordt en ik niets meer hoor. De andere deur blijft open en het volume van een toenemend stem teistert mijn gehoor. Deze buurvrouw geselt mij sinds haar 2 kinderen konden praten. Ze schreeuwt naar haar puberzoon van 13 en inmiddels ook naar haar dochter die 2 jaar jonger is. Deze buurvrouw schreeuwt als haar partner, een uiterst vriendelijke man, het huis heeft verlaten en richting het station loopt.
Ik kan terug naar binnen gaan en mijn achterdeur sluiten maar doe dat nu niet. Ik neem een rigoreus besluit. Pak mijn huissleutels van tafel en ga naar de voordeur, stap naar buiten en trek de deur dicht.
Ben ik opgefokt? Ja! De zon schijnt op mijn gezicht maar mijn stemming voorspelt onweer.
Ik druk op de bel. ‘Mamaaaa de buurman staat aan de deur’
De deur gaat open.
‘Goedemorgen buurvrouw en ik noem haar naam. Zeg als er iets is waarmee ik jou kan helpen vraag het maar hoor, ik hoor zoveel geschreeuw en maak me zorgen’
(Ik ben er helemaal klaar mee, ben opgefokt door haar geschreeuw tegen de 2 kinderen. Ben er echt helemaal klaar mee!, maar weer word ik uiteindelijk de slapjanus die de confrontatie met haar, die ik dictator noem, uit de weg gaat)
‘Nee hoor buurman, ze noemt mijn naam, niets aan hand. Je weet toch hoe pubers zijn, altijd moeilijk en ze luisteren niet naar mij. Niet aan ’t werk vandaag?. Haar blauwe ogen kijken mij glinsterend aan. Achter haar staat haar droevig kijkend dochter.’Hoi buurman’
Ja, ik ben vrij vandaag.
1 reactie
Suus · 16 juni 2019 op 17:01
Niet klaar mee zijn. Het houdt niet op totdat je iets doet. ikvermoedhuiselijkgeweld.nl