Als je bang bent en het voelt alsof al je krachten wegvloeien.
Als je te moe bent om nog te vechten.
Of als je hart zelfs niet meer weet of je nog wel leeft.
Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als het de laatste weken het geval is.
Niemand meer om me heen, zelfs mijn kinderen niet.
En juist mijn kinderen, die mis ik het meest.

Zij voelt zich niet meer alleen, ze verslind de één na de ander sinds ze weg is.
Is het een vlucht? Of is het wie ze werkelijk is?
Ik heb stormen overwonnen en me zeiknat laten regenen, maar de pijn die ik nu al weken met me meedraag is niet te beschrijven.
Toch zal ik er altijd voor haar zijn als ze balanceert op het randje van de afgrond.
Als een vriend wil ik nog voor haar zijn. En niet in de eerste plaats omdat ze de moeder van mijn kinderen is en altijd zal blijven.

Ik was tot het moment dat ze vertrok de held van mijn kinderen.
Een super papa.
En nu? Ben ik nog wel een held? Het voelt alsof ik niemands held meer ben.
Ik zou mijn leven geven om mijn kinderen geregeld te kunnen zien.
Alle sterren uit de lucht halen voor die ene knuffel.
Ik zou zo graag willen dat ze op me kunnen leunen.
Ik zou voor ze bloeden.

Op straat lachen ze me allemaal uit. Ik doe alsof ik het niet zie.
Ik ben niet bang om te vechten voor mijn kinderen. Ik wil zelfs voor ze sterven als het moet.
Wel alleen voor hun, voor niemand anders.
Ik kan het alleen als mensen aan mijn zijde blijven staan.
Dat komt wel goed. Ik geloof in een goede afloop.
Ik blijf volhouden.

Categorieën: Diversen

1 reactie

Nummer 22 · 11 augustus 2020 op 17:53

Je blijft een held!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder