Sinds kort ben ik achter gekomen dat ik een Chronische beperking heb. Hierdoor heb ik lichamelijk veel pijn en moeite met lopen. Zeker als ik veel gedaan heb.

Ik werkte hiervoor in een zwembad. En als sinds dat ik ziek ben in hun ogen omdat ik nu in de ziektewet zit. Wordt er bijna geen contact opgenomen. Als ik zelf contact op neem wordt er nauwelijks gereageerd en er konden nu ineens ook 3 nieuwe werknemers aangenomen worden. Terwijl het daarvoor niet kon.

Mijn baas snapt niet omdat ik nu een chronische beperking heb. Ik heb paniekaanvallen, angstaanvallen, ptts, telefoon angst en noem het maar op. Dat ik het lastig vindt om met gevoelens om te gaan. Ik kan niet eens in de buurt van het zwembad komen of de nacht daarvoor heb ik de hele nacht paniekaanvallen.

Ik vind het dan ook zeer frustrerend dat Werkgevers dit soort dingen gewoon niet inzien.
In hun ogen ben je gewoon niet meer dan nummer. Hun zeggen we zijn oprecht geïnteresseerd in het herstel en het vermogen van jou kunnen. Maar vervolgens zie je er niks van terug.

Ik voel dan ook gewoon net een nummer. Ik weet dat ik uiteindelijk weer moet gaan werken. Maar ik weet ook dat dit waarschijnlijk niet bij het zwembad gaat zijn. En dat ik me laat omscholen naar een baan waar ik kan zitten dus een kantoor baan.

Maar ik wil jullie als mensen gewoon meegeven. Je bent het waard, iedereen werkt het hard. En het maakt niet uit waarom je in de ziektewet ziet of er in komt. Je bent het nog steeds waard en laat je werkgever je niet behandelen als een nummer.

Iedereen is het waart om op de wereld te zijn

Categorieën: Overig

Schrijversmeisje

Een 23 jarige vrouw geboren op twee kerstdag in 1996. Ik ben een emotioneel persoon en leef enorm met mensen mee. Soms wel eens te veel, maar ik ben nog jong, en je bent nooit te oud om te leren. ik hoop hier mooie columns op te zetten over mijn eigen leven maar ook over ander onderwerpen.

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder