Bericht uit Amerika

De man is al 92, maar doet als altijd zelf zijn boodschappen in de supermarkt. Met de auto. Dat gaat nog prima, nou ja, prima, het gaat. Zo, hij is bijna klaar, het winkelwagentje is gevuld met proviand voor een week. Vlak bij de kassa staan de flessen cola. Ah, die moet hij ook nog hebben. En dan grijpt hij nèt naast de fles. Even staat hij zijwaarts op een been te wankelen, verliest dan zijn evenwicht. De linkerpols heeft hij nog gestrekt in een reflex om de komende klap af te remmen en dan landt hij met een doffe klap op de stenen winkelvloer.

Een vakkenvuller, die de man wel kent, is vlakbij bezig en snelt meteen toe. Hij helpt hem voorzichtig weer op de been tot hij zich aan het winkelwagentje kan vasthouden. ‘Gaat het wel, meneer?’, vraagt hij vriendelijk. De geschrokken oude baas, knikt wat en mummelt ‘ja, ja, beetje pijn aan mijn hand, verder niks’. Hij strompelt moeizaam verder met een vertrokken gezicht, komt nauwelijks vooruit. Zijn gezicht asgrauw en hij lijkt nog krommer en kleiner geworden.

‘Houdt u mij maar vast, hoor,’ zegt de vriendelijke jongen, waar hij vaak een praatje mee maakt. ‘Ik breng u met die boodschappen wel even naar de auto’. Hij loopt mee naar de kassa, helpt met afrekenen en daarna schuifelen ze samen heel langzaam richting parkeerterrein. Deze man maakt trouwens wel veel kreunende geluiden, maar dat doen oude mensen nou eenmaal, het zal de schrik zijn.

‘Zo, die Old timer daar is het toch, meneer, die witte, mooi ding, hoor’. Meneer knikt of hij beeft en het lijkt zo. Hij wijst naar zijn jaszak, waar de autosleutels in zitten. Als het portier open is – zo dat gaat zwaar – helpt hij voorzichtig de man in te stappen. Die kreunt weer, maar zucht daarna opgelucht als hij eindelijk zit. Hij komt nauwelijks boven het stuur uit. ‘Zal ik de boodschappen achterin zetten?’ vraagt de jongen.’ Nee, nee, hier’, de man wijst naast zich op de andere voorstoel. ’Dank je wel, hoor’.

Hij lijkt een dwerg naast de berg boodschappen. De jongen wacht nog even tot de man na een paar pogingen de auto gestart krijgt. Hij kijkt de Ford na, die een beetje schokkend weg rijdt, maar vervolgens soepel de bocht neemt richting villawijk. Zo, dat was een staaltje klantvriendelijkheid, denkt hij tevreden.

De oude arriveert in de rustige groene wijk. Hij parkeert de Ford als altijd tegen de heg aan, binnen het hek vlakbij zijn postbox. Hij probeert het contact uit te zetten. Dat lukt niet. De motor blijft stationair draaien en zijn rechter pols doet nu zoveel pijn dat hij ook het zware portier van de auto niet open krijgt. Misselijk en draaierig wordt hij er van. In zijn linkerpols heeft hij door reuma sowieso geen kracht meer.

Er komt af en toe iemand langs. Het hek staat nog open. Hij beweegt dan wanhopig met zijn goede, maar erg pijnlijke hand om aandacht te trekken, maar hij is weggezakt in de stoel en kan niet meer rechtop komen. En zo moe. Mobiele telefoons heeft hij altijd geweigerd. Onnodige flauwe kul. Hij valt in slaap. Rillend van kou wordt hij wakker. De motor is afgeslagen. Het is intussen pikdonker. De lichten van de auto zijn uit gegaan. Met zijn zere hand kan hij met veel moeite net bij de fles cola komen en de zak biscuitjes. Dat wordt zijn ontbijt. Er komt af en toe een auto langs, of iemand met een hond. Hij beweegt dan zijn hand, maar tevergeefs. Niemand merkt hem op, ook niet als het licht geworden is.

Na vijf dagen ziet een langsrijdende postbode toevallig iets bewegen in de auto, ontdekt daar de totaal verkilde en bevuilde man en belt meteen het alarmnummer. Later in het ziekenhuis blijkt hij zijn heup en een pols te hebben gebroken, maar mentaal is hij ongebroken en volkomen helder.

Hij heeft zich in leven gehouden met zijn eigen boodschappen…