Beste vriend

Langzaam, met een ingehouden pas, lopen we het pad op dat schuin naar boven leidt. We proberen elkaar zo veel mogelijk in de gaten te houden. Dat is moeilijk want we zijn allen met onze gedachten in gevecht. Stap voor stap gaat het, het is een moeizame weg. Ik kijk voortdurend naar de voeten van degene die voor me loopt. Er rust een zware last op onze schouders. Er moet een balans zijn maar die is er niet. Hoe kán het ook. Op mijn dertiende heb ik hem leren kennen op mijn nieuwe school. Jos. Een slungelachtige jongen met een wilde donkerblonde krullenbos boven een smal gezicht met twee serieuze maar toch zachtaardige ogen achter een te donker en te grof brilmontuur. Ik moest altijd een beetje omhoog kijken als we samen van onze eerste shaggies stonden te genieten tijdens de pauze. Veel praten deden we eigenlijk niet, het was meer een soort verstandhouding; “wij zijn van hetzelfde hout gesneden”. We werden goede vrienden.

Midden in de nacht, tijdens een gezamenlijke fietsvakantie met nog een paar klasgenoten, stortte ik in een razende vaart met fiets en al van de Goudsberg in Lunteren na een onverantwoorde beslissing om maar ‘s nachts naar huis te fietsen want dan zouden we niet zo veel zuipen. Jos was de oudste van het stel, dus die zorgde voor een redelijke slaapplaats voor mij en mijn kapotte knieën en repatriëring door zijn vader de volgende dag. Vanaf dat moment was ik daar kind aan huis.

Muziek, brommers, uitgaan. Ja, zelfs op dansles hebben we samen gezeten. Maar dat gaf hij eerder op dan ik, het ontbrak hem ook wel een beetje aan ritme-gevoel. Door hem ging ik met nog een stel vrienden naar jongeren-sociëteiten en optredens van lokale prog-bandjes. Ik herinner me nog die keer dat zijn brommer stuk was. Hij zou meerijden bij mij achterop maar daar had ik nog weinig ervaring mee. Ik had totaal niet in de gaten dat hij nog niet echt zat. Dat heb je als je zelf vrij klein bent en je niet kunt indenken hoe iemand met lange benen achterop een brommer gaat zitten. Dus ik gaf gas en reed vrolijk babbelend, want inmiddels al aardig onder invloed, naar de volgende bar-dancing. Daar aangekomen merkte ik pas dat ik de brommer onder hem vandaan gereden had. Zijn gezicht sprak boekdelen toen ik hem later alsnog ophaalde.

Na onze examens nam hij een soort sabbatical door een jaar in de bloembollen te gaan werken zodat hij kon nadenken over wat hij nu eigenlijk wilde met zijn leven. Na dat jaar trad hij in zijn vaders voetsporen door op hetzelfde kantoor te gaan werken waar ik het jaar ervoor al begonnen was. Niet lang daarna kocht ik mijn eerste motor en na een jaar startte hij met lessen nadat hij mijn motor overgenomen had. We werden lid van een motorclub en beleefden de wildste motoravonturen. Af en toe beestachtig gezopen en de volgende dag nog half dronken naar kantoor waar hij stiekem in het archief zijn roes uitsliep. Maar ondanks de misschien wat afwijkende levenswandel wisten we allebei de geboden kansen binnen het ambtenarenwereldje goed te benutten. Gezinnen werden gevormd en ook in de avondvullende gesprekken omtrent ouderschap, werk en maatschappij konden we elkaar altijd goed vinden.

Nog geen drie weken geleden was het. Toen ik na een bezoek wilde vertrekken stond hij op en omhelsde mij, die grote vent. Hij drukte mij op het hart om toch vooral de juiste keuze te maken in mijn leven. Ik wist dat het zijn afscheid was.
Ik heb hem later nog wel bezocht en was getuige van zijn verbeten strijd. Toen ik hem zo zag lijden kon ik geen woord meer uitbrengen. Nadat ik uren naast hem had gezeten gaf ik hem een door mij beschreven ansichtkaart met een prachtige zonsondergang als symbool voor de eindige schoonheid. Zijn hand greep mij stevig vast, zijn ogen vertelden mij dat het goed was.

En nu loop ik hier, samen met zijn vrienden. We gaan de kerk binnen en zodra we voorin zijn aangekomen houden we stil. Nu is het moment gekomen de zware kist van onze schouders te laten zakken.
Ik moet hem los laten. Onbegrijpelijk……hij was toch een vriend voor het leven?

[i](Jos, 1959 – 2000)[/i]