Betovering

Een buschauffeur met die typisch Amsterdamse humor maakt van de busrit een plezierreisje. De lach danst al met ons mee terwijl we nog niet eens zijn waar we moeten zijn. Het theatertje was nog warmer dan het klein was en dan is het echt afzien. Maar het was de moeite en het zweet meer dan waard. Als de kleinkunst niet bestond zou het verplicht moeten zijn hem uit te vinden. Met vrienden dus vrijwillig (echt waar!) naar 020 om naar kennissen te kijken die zich in het zweet werken om iets moois op de planken te zetten. We hebben het er allemaal voor over! Eerder deze week waren we naar de voorstelling ‘In de machine’ van theatergroep Zuur op een prachtige locatie in Rotterdam. Zoete en bittere teksten van de 19de-eeuwse Amerikaanse dichter Walt Whitman die vandaag bedacht lijken. Vreemd, onbegrijpelijk, en toch zo helder en fris als het gras dat hij bezingt. Walt Whitman is niet dood, hij lééft. In het gras en de machines die hij boven de tijd uit tilde.

Theaterbezoek is als een geconcentreerde reis a la Alice in Wonderland. Zonder spiegel kijk je naar jezelf. Theater is een vorm van betovering zonder toverij. Je bent lekker uit maar je voelt je helemaal thuis. Je gaat in het geboden spel op en blijft of wordt jezelf. Je gaat naar een onbekend spel in een vreemde situatie maar je komt helemaal tot jezelf. De wereld wordt op zijn kop gezet en dus komt alles op zijn pootjes terecht. Spelers die in volle ernst humor uitbeelden. Vol humor ernst verbeelden. Maar verbeeld je niks: het is maar schijn al schijnt dat niet zo. Onnatuurlijke lichteffecten geven het spel een vertrouwde aanblik.

Op de planken is een cirkel net zo goed vierkant als een driehoek rond. Niets is echt maar je wordt keihard met de realiteit geconfronteerd. Ook al ken je niemand op het toneel, je herkent alles en iedereen.

Als iedereen gek op toneel en kleinkunst was zou de wereld net zo gek zijn maar een stuk leuker!