Beurzenleed

Afgelopen weekend was het beurzenweekend in Utrecht. Mensen uit Utrecht en omstreken kwamen naar de Jaarbeurs toegestroomd voor boeken en huishoudmiddelen. Het eerste was te krijgen op de beurs van de centrale boekhandel, het tweede op de Blokkerbeurs. Ik stapte dapper op de fiets met mijn pinpas. Je kan namelijk tegenwoordig op boekenbeurzen pinnen, en dat is erg gemeen. Met contant geld kun je ervoor zorgen dat je niet meer dan het wenselijke bedrag meeneemt, en zo voorkom je grensoverschrijdende kosten.
Bij de ingang van het boekenwalhalla kon je kiezen of je een mandje, een trolly of een winkelwagentje koos. Hiermee kon je je maximale aantal boeken nog enigzins afremmen. Ik als arme student koos voor een mandje.

Er vielen een aantal dingen meteen op. Het was er druk, maar toch aangenaam stil. Mensen liepen met hun hoofd scheef en al nekwrijvend de titels op de ruggen te lezen. Ook vielen de blikken op in elkaars mandjes en trolleys. Aangezien ik meteen afstevende naar het midden van de hal met de Engelse pockets, had ik nog niks in mijn mandje. Wanneer ik iemand tegenkwam die aan uiterlijk te zien in mijn smaakcategorie viel, wierp diegene een blik in mijn plastic verzamelbak, om me terleurgesteld en verwijtend aan te kijken.

Toen ik mijn limiet overschreden had, droop ik af naar de kassa, om vervolgens met drie zware gele tassen een poging te doen om naar huis te fietsen.

De volgende dag stelde vriendlief voor om naar de Blokkerbeurs te gaan. Met een blik alsof er net een drol in mijn kamer gedraaid was vertelde ik hem dat ik daar nog niet dood gevonden wilde worden. Hij pakte het tactisch aan: “Dan kunnen we daarna nog even naar de boekenbeurs.” Ja, wat kon ik anders dan me gewonnen geven.
Nu kon ik mooi een vergelijkend warenonderzoek van de twee beurzen doen.

Het verschil was al snel duidelijk: Mensen duwden elkaar weg om in dit laatste uurtje nog de koekenpan met warmte-indicator te bemachtigen, kinderen maakten dozen open om kinderkleertjes in zakken en onder truien te stoppen, de vader die erbij stond deed of hij niks zag. Vergeet niet het over het algemeen te zware, waggelende personeel in te strakke knaloranje t-shirts. Verder waren er veel wapperende hoofddoeken, jengelende kinderen, huilende baby’s, omroepen of de ouders alsjeblieft hun koters wilde afhalen uit de speelhoek, botsende winkelwagentjes en rinkelende mobieltjes. Te midden van dit tumult zat een marokkaanse oma in onvermijdelijk pastel gewaad vermoeid op een lege pallet. Gelukkig zag mijn vriend ook snel in dat dit de oranje hel op aarde was, en we maakte ons snel uit de voeten, op naar de rust van stoffige boeken.