Billen en Blaren

[i]Net goed![/i]
Geuren zijn sterke impulsen voor herinnering. Een klein vleugje aardbeienkauwgom verandert mij bijvoorbeeld zo weer in die vlecht van vijf jonge lentes, die een pakje kauwgom jatte bij de lokale super en deze terug moest brengen onder toeziend oog van moeders en het gehele dorp, dat er schande van sprak. Het leek een zware straf, buitenproportioneel voor die paar Hubba Bubba’s die me toch heel hard toeriepen dat ze mij nodig hadden om de mooiste, grootste en hardst knallende bellen te blazen. [i]Eigen schuld![/i]
Negentien, op het moment dat ik met drie vriendinnen rondtoerde in Amerika. Het was de tijd van [i]Thelma and Louise[/i], heldinnen voor ons vieren. Negentien waren we in de tijd dat we twaalf t-shirts over vier adrenalinelijven, onder vier truien aantrokken, om zo de winkel uit te lopen zonder kassastop. Pure sport. Heldinnen in onze eigen B-film. Negentien ook, toen ik betrapt werd bij het jatten van een lullig souvenir voor mijn ouders. Sterk de herinnering aan de oude man, bij wie al mijn gestamelde excuses in het niet vielen in dat veel te kleine winkeltje in die veel te grote Amerikaanse stad. Ik was voorgoed genezen van de kleine [i]detour[/i] op het slechte pad en eindigde mijn reis wel bij, maar niet in een kloof van de Grand Canyon.

[i]Inshallah![/i]
Ali el B. was negentien. Geen lekkertje. Een gewinterde crimineel voor zijn jonge jaren, misschien zelfs ‘door’. Maar hij was wel negentien. Op negentienjarige leeftijd kan het niet ‘net goed’ zijn, dat je resterende vijfenzestig jaren worden weggenomen door een boom, een auto en een razende vrouw die haar impulsen niet goed overdacht, na een diefstal. Op je negentiende kan je nog alle kanten uit. Ali had misschien wel zelfmoordterrorist kunnen worden. Of huisvader met een eigen zaak, of imam of politicus voor Nieuw Rechts. Het punt is; je weet het niet, niet met zekerheid. Negentien hoort de tijd te zijn waarin de luxueuze wetenschap van een heel leven te gaan nog hoogtij viert. De leeftijd waarop een leven nog te beteren valt, na een tijdje in de cel, wegens diefstal of roof.

[i]Wie illegaal zijn haren bleekt…[/i]
Geert Wilders kan natuurlijk niet toegeven dat de pruik geblondeerd is, daar heb ik alle begrip voor. Inlevingsvermogen bij het feit dat hij die bus waterstofperoxide uit de lokale Albert Heijn meesmokkelt, terwijl hij wél keurig zijn koffiepads betaalt. Maar er komt een dag dat hij gezien wordt en dat trouwe, loyale AH medewerkers vermoeden dat wijlen Bernhard en een flink deel van de Nederlandse natie met ze mee zal leven, nadat ze de uitgebleekte bos stro ijverig versierd hebben met een flinke plas rode voetverf.