Blaasvoetbal

Er werd wat zinloos heen en weer gespeeld. In ieder geval was dat wat ik er in zag. Zinloos ballen op eigen helft en een beetje op de helft van de tegenstander. Goed positiespel noemde de commentator het. De tegenstander vond het best. Volgens de commentator was het wachten op de splijtende pass. Een goed aangesneden crossbal in de voeten van een van onze razendsnelle buitenspelers die dan vervolgens een voorzet afleverde op precies de goede hoogte. Tenslotte was daar de onvolprezen spits die de bal ongenadig hard in de touwen ranselde. De splijtende pass kwam niet. Helaas. Uit de wc schuin voor me kwam Dirk Kuijt net van een grote plas terug. De open deur versperde het beeld even. Dirk had zijn moment goed gekozen. Hij werd nauwelijks in het spel betrokken dus kon wel even naar het toilet. Dirk ging niet terug naar het veld maar besteeg de kruk even verder op en bestelde een biertje. Er was weer ruimte in de blaas. Ik zag het en begreep het. Ze konden wel even zonder hem. Hij had gelijk. De wc deur ging weer open. Ik herkende de nieuwe toiletganger niet. Iedereen maakt van het toilet gebruik. Voetballen met een volle blaas dacht ik. Het leek me geen pretje. Hoe zouden die andere jongens dat doen? Net als Dirk ? Blaastraining? Vast wel. Het is niet ondenkbaar, voorstelbaar zelfs, dat er naast de conditietrainer, de spitsentrainer, sprinttrainer, mental coach en traptrainer ook een blaastrainer deel uit maakt van de oranjestaf. Voetbal lijkt zo eenvoudig maar als je er oog voor hebt dan zie je de complexiteit pas. Dan pas begrijp je dat positiespel meer is dan de bal wat heen en weer spelen.