Bloedzuigers

Voorzichtig kijk ik in de etalage. De kust is veilig, geen bloedzuiger te zien. De poort naar de hemel is open en ik glip als een glibberaal naar binnen. Al gauw zit ik met mijn hoofd tussen de kledingrekken en snuif ik die heerlijke geuren van kleurstoffen, mottenballen en Robijn wasverzachter op. Al gauw wordt m’n aandacht getrokken door een zwart glitter truitje en ik sprint er naartoe en gris hem voor de neus van een of ander kakwijf vandaan. Met het gevoel alsof ik op wolkjes zweef, vlieg ik een pashokje in. Maar dan zie ik opeens twee puntschoenen staan onder het gordijn die schreeuwt: “Ben je al bijna klaar? Ik zit al eeuwen te wachten op een hokje!” “Aha!”, antwoord ik, “dat je al eeuwen hier zit te wachten verklaard dus je gezicht vol rimpels en die kop vol grijze haren!” “Wat?” gilt ze en nog sneller dan het licht is ze verdwenen, op weg naar de kapper voor een blonde verflaag. Haar grijze haar is door al dat verven al net zo dood als een dementerende oma met Alzheimer.

Verdomd, ze hebben hier niet eens spiegels in de kleedkamer. Dus nu ben ik wel genoodzaakt om me naar de gevarenzone te begeven waar het stikt van de bloedzuigers. Maar ja, er zit niks anders op. Ik sleep mezelf m’n hok uit en loop richting Barbieland. Lange houten skeletten, gehuld in zeer schaarse kleding, overal waar ik kijk. En allemaal zo’n ingedeukt, uitdrukkingloos gezicht, strak gespannen door oorbellen die lopen van hun oor tot aan hun grote teen. En dan nog eens, de met siliconen gevulde, opgeblaasde reuze skippy ballen Cup dubbel F. Dat verklaard meteen de dagelijkse hordes vrouwen met rugklachten bij de huisarts.

Meteen zie ik al een groep gieren zitten azen naar m’n hok. “Kijk uit! In dat hok zit een dikke rat!”, schreeuw ik meteen. M’n hok is voorlopig wel vrij.
Voorzichtig sluip ik naar de spiegel. Zodra ik er voorsta, voel ik al een paar ogen in m’n rug branden. Als ik me omdraai zie ik al een gedaante. Er is geen ontkomen meer aan. Ik zit ingesloten tussen de gieren, bloedzuigers, spiegels, barbies en kledingrekken. Dan gluipt de gedaante achter me nog dichter naar me toe en valt me aan: “En hoe zit hij? Niet te krap of te wijd? Ik moet zeggen dat hij je beeldig staat hoor meid! Die broek past er ook helemaal bij. Je figuur komt er ook mooi in uit. Met zo’n knap koppie lijk je net een fotomodel!”
Ow, mijn God. Die bloedzuigers die vuren echt de meest overdreven complimenten op je af en geven nooit op totdat ze hun doel bereikt hebben. Totdat ze beet hebben en hun vangst binnenhalen in hun kassa. En het ergste is dat het ze nog lukt ook. Als een ijsje in de zon, smelt ik langzaam maar zeker voor deze slijmerij en laat ik me afvoeren naar de slachtbank waar m’n geliefde pinpas wordt leeggezogen.