Boodschappen doen is kinderspel

Met een plakkerige lolly in m’n hand en een klokhuis in mijn mond, sjees ik door de parkeergarage. Dat ik druk bezig ben en mijn handen vol heb, interesseert mijn peuterdochter weinig. Zat ze zojuist nog tevreden duimend op de achterbank, nu wil ze onmiddellijk haar autostoeltje uit. Ik blijf haar vertellen dat ze uit mag stappen zodra mama de auto heeft geparkeerd, maar daar wenst ze niet op te wachten. Ze ontdoet zich van de gordel en klautert via de tussenconsole naar de bijrijderstoel. Mijn dochter en ik zijn op weg naar de supermarkt. Dit weekend vieren we mijn geboortedag en dus moet er voorraad in worden geslagen. Nu is boodschappen doen niet mijn favoriete bezigheid en al helemaal niet als ik word vergezeld door een eigenwijze, niet luisterende, koppige peuter.

Ik parkeer mijn auto, zwaai mijn kind in een winkelwagen en zet vol goede moed koers naar het winkelcentrum. Net als ik denk de situatie onder controle te hebben, laat dochterlief me weten dat ze zelf wil lopen. Ik doe net of ik haar niet hoor, maar als ze het bevel vijftien keer op hoog volume achter elkaar blijft herhalen, ga ik in op haar verzoek. Dat had ik beter niet kunnen doen. Zodra haar voetjes de grond raken, gaat ze er als een speer vandoor. Ik zet de achtervolging in, maar krijg haar niet te pakken. Binnen een mum van tijd ligt de boodschappenkar vol met artikelen die niet op mijn lijstje staan, sleept ze flessen wijn door de gangpaden en poetst ze de vloer met afwasborstels. Kraaiend van plezier rent ze door de winkel en graait en passant bij de bakker een croissantje weg, die ze vervolgens in haar mondje propt.

En dan bereiken we de apotheose van deze winkelochtend. Als ik mijn metgezel laat weten dat ze niet ter plekke een toetje op mag eten, zet de kleine aap het op een krijsen. Om haar onvrede kracht bij te zetten, laat ze zich theatraal op de grond zakken en trakteert ze het winkelende publiek op een oorverdovend gejank. Aangezien ik madam al zonder succes heb gewaarschuwd, gestraft en gechanteerd, weet ik niet meer hoe ik me uit deze situatie moet redden.

Ik besluit haar te laten liggen, in de hoop dat ze dit niet lang volhoudt en vanzelf achter me aan komt. Helaas is niets minder waar. Blijkbaar geniet ze van deze manier van aandacht trekken en ze haalt alles uit de kast om haar publiek vooral niet teleur te stellen. Van mijn geveinsde kalmte is niets meer over en met een rood hoofd en een bezwete bovenlip strooi ik bij de kassa mompelend wat excuusjes in het rond. Niet iedereen blijkt mijn verontschuldiging te willen aanvaarden. Voor me in de rij kijkt een vrouw van middelbare leeftijd me afkeurend aan. Ik trotseer haar vernederende blik en laat het meisje achter de kassa weten dat ze dit anders nooit doet. Ik smijt de boodschappen in de kar, pluk het onderwerp van gesprek van de vloer en loop zo waardig mogelijk het winkelcentrum uit.

Als we voor mijn gevoel een eeuwigheid later in de auto zitten, valt mijn draak van een kind meteen in slaap. En terwijl ik mijn volgeladen auto naar huis stuur, neem ik een drastisch besluit. Vanaf vandaag worden alle verjaardagen in de kroeg gevierd. Een kindvriendelijke uiteraard.