Heel even dacht ik aan een nieuwe rode loper in mijn leven.
Ik hoorde de muziek weer in mijn oren klinken.
Maar nog steeds word ik eenzaam wakker in het donker.
En het moeilijkste is: Hoe leg ik dit uit aan iedereen die mij lief is?
Houdt ze van mij, om mij? Omdat ik het ben?
Diep van binnen voel ik die hitte die zij veroorzaakt heeft.
Zij neemt mijn hele lichaam over.
Het is geen vlammetje meer wat ik voel branden.
Het is een bosbrand die de de controle over mij heeft.
En als zij toch besluit om mij pijn te gaan doen.
Als zij besluit om mij te verbranden.
Dan hoop ik dat ze geen genade toont en me overgiet met brandende vloeistoffen
Ik zal dan opstaan uit mijn eigen as en weer vrij zijn.
Het is dan beter als ze mij niet meer belt en geen moeite meer voor mij doet.
En ik kan niet beloven dat ik nog een keer terugkom.
Het is af en toe beter om even niets te zeggen.
Ik wil geen hulp meer van buitenaf. Het werkt toch niet.
Het is niet dat ik niets om haar geef, maar nu even niet meer.
Ik moet verder, mijn volgende bestemming weet ik nog niet.
Ik zal eerst weer even heel hard moeten vallen.
Weer zal ik mij gaan voelen alsof ik mijn laatste adem heb uitgeblazen.
De duisternis komt weer dichterbij, terwijl ik deze net achter me heb gelaten.
Iemand moet van mij houden om mij. En om niets anders dan mij.
Gevoel komt bij mij altijd op als de zonsopgang en ik zie het leven daarna meteen weer zitten.
Ik zie het als een zegen, een verre belofte, die nooit dichterbij zal komen.
Ik kan het dan niet meer tegenhouden ik moet het laten stromen.
Ik voel nog steeds diep van binnen die hitte die zij aangewakkerd heeft.
Die hitte die compleet de controle over mij heeft.
Het wordt gecontroleerd geblust, net zoals bij een bosbrand het geval is.
1 reactie
Nummer 22 · 10 september 2021 op 08:57
Mooi metaforisch geschreven. Omdenkend is een ontluikende liefde vanaf de kleuterschool een bosbrand dat zelfs door een staatsbosbeheer drone niet wordt ontdekt. ‘ we kennen elkaar van de kleuterschool en ik kreeg direct kriebels in mijn buik. Nu zijn we bijna 50 jaar bij elkaar, 3 kinderen, 9 kleinkinderen… ja, de tijd flies away!’ Er is 1 dingetje(..) dat mij al ruim 30 jaar irriteert maar ik zeg niets omdat ik haar niet wilt verliezen. En wat is die irritatie dan? Nou, mevrouw de verslaggever van ons lokale weekkrantje, nou dat ga ik u haarfijn nu vertellen.’ We waren 20 jaar bij elkaar, zegt mijn echtgenote zo vanuit het niets toen ze in de open keuken stond in de ochtend ‘ Vader lust je ook een kopje koffie’.. 1 ik ben haar vader niet, 2 alsof ze alleen een kopje koffie wilde drinken zonder mij. Ik zei niets om vervolgens tot nu die vraag nog elke ochtend, middag, avond, als we met de caravan op vakantie zijn, in een restaurant, op een terras zitten.. te stellen. Maar wat me nu helemaal de keel uit begint te hangen…. als we met de e- bike op pad zijn en weet u, ik fiets achter mijn vrouw maar dan roept ze’ schiet nu op vader het stoplicht staat nu op groen’ Kopje koffie juffrouw?