Bosch

We trappen af met een Bossche bol, want we zijn toe aan een calorieënshot, ter voorbereiding op wat gaat komen. Er zijn veel mensen op de been deze maandag. Niet zo gek, want het is uitverkocht. Meest ouderen, slechts enkele mobiele hulpmiddelen. Geen jengelende en betweterige jeugd. Die zitten op school, waar ze horen, om onze taal behoorlijk te leren. Naast een paar Romaanse en Angelsaksische tongvallen horen we dialecten uit alle vaderlandse windstreken. Dan gaat ons slot in. We hebben een uur om naar binnen te gaan, schuifelen langs de uitgiftebalie van de audiotour en staan dan eindelijk oog in oog met het werk van een van de meest vaardige en fantasierijke kunstenaars uit onze geschiedenis. Door de groepsgewijze toevoer is het prima te doen. Bovendien gaat het er fatsoenlijk aan toe; iedereen wordt een blik gegund op de uit logeren gekomen kunst van Jheronimus Bosch. Toch is het maar een indruk. Je kunt de hele dag op een stoel voor een schilderij gaan zitten en je ontdekt aan het eind van de dag toch weer wat nieuws. Het is renaissance, uitleven, in de volste glorie. Paradijselijke beelden van redding staan in scherp contrast met de sinistere allegorieën van verleiding en hel. Bosch liet zijn miljoen mede Lage Landers lezen wat ze te wachten stond. Het fabelachtige werk is met geen pen te beschrijven. Ook niet in onze tijd, waarin twee keer zoveel landgenoten moeite met taal hebben. We verlaten ‘s Hertogenbosch met indrukken van de perfecte column.

23 april 2016  #BinnenDoorDenken