Bram Vermeulen

Heb ik door de titel van dit schrijven “Bram Vermeulen te noemen al een fout gemaakt? Het zou kunnen. Het zou kunnen dat er mensen zijn die enkel al bij het lezen van die naam afhaken en zoals bij T.V. zappen, overgaan naar het volgende item in het overaanbod aan informatie dat ons allen omringd. Er zijn meerdere redenen om anderen lastig te vallen met de eigen mening, in dit geval, de smaak over de muziek die uiteraard verschild van mens tot mens.
De drang om “schoonheid” te delen met anderen is er één van.
Minder opvallend is het onderliggende verlangen om erkenning. Dit kan een aanzet zijn tot een op het randje van het toelaatbare opdringerige gedrag om de eigen opvatting door te drukken. Het bevestigend antwoord dat de eigen muziek gewaardeerd wordt geeft een goed gevoel van samenhorigheid in de zin van ”Haha,,, er zijn er die me kunnen volgen!!!”

De ondervinding heeft me geleerd dat te opdringerig gedrag om anderen te willen meenemen met de eigen smaak niet lukt. Meer nog, een eerder afwijzende reactie was meer dan eens mijn deel. En, hoe sterker ik mijn overtuiging wilde delen, hoe meer ik in het hoekje van de uitzonderingen terecht kwam. De eigen gedachte bleef steken in onbegrip…. Eenzaamheid?

Nu, zoals ook ik niet overtuigd geraak van jazz of de meeste klassieke muziek kan ik het compleet begrijpen dat anderen mijn voorkeur voor bijvoorbeeld Mogwai, een Schotse rockband, niet kunnen volgen. Wie zich de moeite getroost om even naar Google te gaan en verder opent met “Friend of the Night” zal het misschien nog net enkele minuten uithouden. Wie verder in het repertoire van deze heren grasduint zal mij rap een rare snuiter vinden…. Denk ik.

Stel, iemand heeft de richtlijn van vorige alinea gevolgd.
Hij (zij) zal ook wel vertrokken zijn vanuit een eigen bagage maar deelt via reacties mee dat ik hem (haar) op een bijzondere heerlijke muziek gewezen heb. Onvermijdelijk voel ik me erkent. Meer nog, ik stip deze persoon aan als een teamgenoot, een mededenker, een vriend?

In “mijn” muzieklijst van meer dan 1200 liedjes met overwegend Engelstalige namen als Amos Lee, David Gray, Eric Burdon, Kings Of Leon, Martha Wainwright, Natalie Merchant en nog vele anderen staat ook Bram Vermeulen met grote stip aangeduid.
Natuurlijk heeft niet alles wat hij op muzikaal vlak gedaan heeft deze hoge quotering van mij meegekregen. Liedjes als “Eén plus één” en “Politiek” passen volgens mijn bescheiden mening zelfs niet in zijn repertoire. Wat ik dan wel van hem mee neem zijn de luisterliederen met een, ik geef toe, bij wijlen loodzware tekst. Liedjes als Asjeblieft, Vader, Ik voel niets en Mamma grijpen je als het ware bij de keel, schetsen situaties die vragen oproepen, geven een meerwaarde aan het begrip taal en expressie.
De combinatie van eenvoudig lijkende teksten met soms prachtige sfeerscheppende muzieklijnen en zijn bijna huilende stem leveren de aandachtige luisteraar diamantjes op wat betreft luisterlied. Ik ken geen enkele Nederlands zingende mens die beter doet.
Als hij over zijn overleden vader verteld, als hij over Jan zingt, als hij aan zijn moeder zegt dat hij bang is, telkens weet hij me diep te raken, zo diep dat ik mijn gevoelens die er door ontstaan wil delen met anderen zodat ook zij zien wat ik zie, dat ook zij voelen wat ik voel.

Lange tijd stond volgende tekst van hem op mijn bureaublad: “En ik zing mijn stomme woorden, netjes op een rij. En al herhaal ik ze duizend malen, ze zullen altijd een leugen zijn. Want in welke letters zit pijn? “

Deze verzen komen uit het liedje “Woorden.” waar Bram de “Dwaze Moeders” in hun stil protest op de “Plaza de Mayo” in Argentinië als thema gekozen had.
Telkens als ik dit las verving ik in gedachten het woordje “zing” door “schrijf” zodat deze simpele verzen voor mij een ruimere betekenis kregen.
Daar waar hij het in “Woorden” had over zijn onmacht om in dit geval, het verdriet van naar man en kinderen zoekende moeders ten diepste uit te leggen, voel ook ik regelmatig onmacht om dingen aan anderen duidelijk te maken.

Misschien heb ik ook nu iets willen uitleggen en is het me niet helemaal gelukt.