Bril en vulpen

Een leeg plein, een bank, een prullenbak, een voorbij fietsend meisje, een tandeloze aan het zinc, de laatste schaamhaarmode of Bob Dylan.
Kleine onderwerpen beschreven met passie of onderkoelde humor, schijnbaar achteloos als krabbelen op een bierviltje. Toch maakt het steeds of ik opeens door een loep kijk en alle details zeggingskracht krijgen. Mijn ontbijt is zo anders, deze ochtend. Het brood in het mandje, de theepot naast de krant met dat prominente artikel met foto op de voorpagina. In beslaggenomen door Martin Bril. Mijn Bril onder de waslijn in Frankrijk. Alleen knijpers, geen was hangt er aan. Lichtblauwe en witte knijpers.
Ik vouw de krant op met de foto naar binnen. Leg hem op de vloer. Die knijpers doen pijn. Ik kan er niet meer naar kijken. Mijn thee en boterham smaken naar hout en ijzer.

Op de dijk zie ik je opeens weer. In het fluitenkruid, de pinksterbloemen, het weggegooide papiertje, alsof je je verontschuldigt voor je plotselinge verdwijnen.
Bedankt voor je columns, zeg ik tegen de bloeiende bermen. Daardoor durf ik te schrijven over schijnbaar gewone dingen in de hoop dat ze soms, net als bij jou, betekenis zullen krijgen. Om lezers te raken, even maar, niet bedoeld om te onthouden.
De toevallige voorbijganger op de vakantiefoto, misschien pas opgemerkt als hij opeens van het papier verdwenen zou zijn.

Hopelijk heb je je vulpen bij je, Martin, daar waar je nu bent, die dure weet je wel?