Eigenwijs, Oost-Indisch doof en irritant, maar aan de andere kant toch lief. Dat is momenteel de situatie van mijn 9 maanden oude hond. Ze luistert niet en rent voor me weg. Achter andere mensen aan. En ik maar roepen. En roepen. En roepen. En die mensen maar kijken. Ik kan blijven roepen tot ik een ons weeg. Puberteit noemen ze het. Denk je dat je alle ellende hebt overwonnen (in de kamer piesen, je schoenen slopen, op de bank springen, in je hand bijten) begint het puberteitscircus. En geloof me, dat zijn nog geen drie piesende en bijtende puppy’s bij elkaar. Mijn harige vriendin heeft er namelijk een handje van om af en toe haar tanden te zetten in een heerlijke hondendrol. Het idee dat ze je thuis enthousiast komt begroeten door aan je hand te likken geeft mij net zoveel smetvreesgevoelens als in een openbaar toilet.
Ik kan roepen wat ik wil. Schreeuwen. Krijsen. Het interesseert d’r geen drol. Letterlijk. Ongegeneerd eet ze door, met grote happen, kijkend naar mij die radeloos staat te roepen op de stoep. Ze daagt me uit.
Op mijn goeie schoenen storm ik de bosjes in [b]‘BUUUDDY! KOM HIER JIJ, NU!’[/b]
Snel slikt ze de laatste hap door en rent dan vlug de bosjes weer uit. Laaiend draai ik me om met m’n hoofd tussen de takken en schreeuw nogmaals naar mijn harige vriendin. Van schrik stopt ze en gaat als een slungelige jonge hond zittend naar me kijken. Boos klip ik de riem aan haar halsband. Ze mag niet snuffelen en niet aan de lange lijn. Heb ik geleerd. Dan gaat ze zitten. Grote page-achtige ogen kijken me onschuldig aan, alsof ze wil zeggen; [i]‘Dit kan je toch niet? Voel je je niet schuldig?’[/i]
Omdat we toch in het park lopen, gun ik haar de vrijheid. Ze mag altijd los wieweet is ze van gedachten veranderd… Hoe naïef kan een mens zijn. Kwispelend kijkt ze me aan alsof ze het nooooit meer zal doen. Ik trap erin. Rustig loop ik door en als ik omkijk is ze met de noorderzon vertrokken. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Natuurlijk gaat ze er weer vandoor, dat deed ze net ook.
Mijn harige vriendin speelt op het veldje met een andere hond. Als ze me boos aan ziet komen marcheren rent ze het veld over. Tien minuten lang gaat het zo door. Tot de eigenaar van de andere hond doorloopt. Daar sta ik. Compleet voor lul. Voor de tweede keer doe ik mijn harige vriendin aan de lijn. Uit protest gaat ze weer zitten. Ze kijkt me aan. Weer die ogen! Ik kijk de andere kant op, maar ze branden in m’n rug. Alsof ze wil zeggen [i]‘In het park mag ik altijd los. Ik mag altijd met andere honden spelen. Dat gun je me toch wel? Ik zit in de puberteit, ik luister weleens niet, maar ik ben toch ook heel lief?’[/i] Weer bekruipt mij een schuldgevoel door die ogen van mijn harige vriendin. Zuchtend maak ik d’r weer los.
Oké, Je hebt gelijk, Buddy. Hoe kon ik?!
6 reacties
arta · 18 september 2008 op 22:09
Eén advies: Doe dit zo nóóit met kinderen!!
Jouw harige vriendin was wel erg aanwezig in je verhaal, maar je hebt er wel iets leuks van weten te maken. 🙂
lisa-marie · 18 september 2008 op 23:20
Ik dacht ook aan kinderen 😀
Komt allemaal goed straks als ze bejaard is en haar vooruit moet duwen denk je hier nog met plezier aan terug.
Het is een leuk stuk.
Fem · 19 september 2008 op 08:58
😀 Leuk!
Toch nog eventjes een paar kleine tips…
Volg een cursus, wees consequent en niet boos op je hond als ze na lang roepen eindelijk komt (niks leuks aan om te komen als de baas steeds boos is)
Wat betreft het recyclen van ontlasting: als het om de eigen ontlasting gaat wil één eierkoek per dag (voor de hond uiteraard)wel eens helpen, tenzij het een Franse Bull-dog betreft. In dat geval wens ik je veel succes.. 😉
Mup · 19 september 2008 op 14:28
Ik volg arta’s reactie. Had wel een deja vu gevoel, dat roepen en je harige vriendin reageerd niet, erg he?
Groet Mup.
doemaar88 · 20 september 2008 op 11:11
Bedankt voor jullie reacties! 😀
Amber_ajax · 8 november 2008 op 15:02
Wat is het ook een leuke hond he, die harry vriendin van je