Burenruzie

Soms ben je ongewenst getuige van een burenruzie. Terwijl je rustig in de tuin je krantje leest, fietsend op weg bent naar het werk of een wandeling maakt richting supermarkt.
Heel even krijg je een blik op de wereld van anderen. Een wereld waar jij niet in thuis hoort.
Dit overkwam mij ook, gistermiddag, toen ik de hond uit ging laten.
Het ging niet eens om mijn eigen buren en het was duidelijk dat ze fikse ruzie hadden, maar waarover het ging weet ik niet want ze spraken niet mijn taal. Ik liep rustig met de hond door de wijk achter onze straat. Nietsvermoedend genoot ik van de kerstdecoraties in de huizen en het verbaasde me hoeveel mensen hun saaie conifeer omgetoverd hadden tot prachtige kerstboom.
Ik had het niet gezien, maar ineens er voor een van die coniferen een zwarte kat met een hele dikke staart op het trottoir. Ik schrok, want onze hond vind katten altijd gezellig, maar katten vinden hem vaak niet zo’n feest.
Toen ik nog eens goed keek, zag ik dat het niet mijn hond was, die de dikke staart veroorzaakte, maar een andere kat die naast het trottoir in een voortuintje zat.
De twee buurkatten zaten tegenover elkaar en stonden op het punt elkaar figuurlijk een kopje kleiner te maken.
Tot ik en mijn hond te dichtbij kwamen…

De zwarte kat werd afgeleid en werd nog chagrijniger dan hij al was. Ruzie 1 werd vergeten en de kat besloot mijn hond als nieuw doelwit te kiezen.
Ik trok de hond al weg, maar katten zijn over het algemeen ietwat sneller dan mijn hond en ik.
Hij vloog onze kant op en ik zag die kat al om mijn hond zijn nek hangen, maar kat 2 werd blijkbaar jaloers en liet zich niet zomaar aan de kant zetten. Zodra de zwarte kat zich omdraaide richting ons, zag kat 2 zijn kans en vloog kat 1 aan.
Er werd gegild, gerollebold en geslagen, midden op het trottoir. Een ordinaire knokpartij in de kroeg is er niets bij!
Ik trok snel mijn hond mee en we vluchtten naar de overkant van de straat, waar we onze weg voortzetten. Achter mij hoorde ik de twee katten verder ruziën.

Toen ik weer omkeerde en dezelfde weg terug liep (ik moest immers toch echt weer terug naar huis), zag ik tot mijn verbazing een derde kat de straat over steken richting het stel vechtersbazen. Hij had natuurlijk het spektakel gehoord vanuit zijn eigen tuin en kwam eens polshoogte nemen.
De twee zaten nog steeds op het trottoir, recht tegenover elkaar en er kwamen geluiden uit hun keel die meer klonken als een hongerige baby, dan als twee katten.
Ik liep veilig aan de overkant van de straat en moest wat lachen om het schouwspel.
En kat 3? Die zat veilig en verdekt opgesteld tussen de bosjes, toe te kijken hoe haar twee buren elkaar aan het uitschelden waren.

Ik liep verder en dacht: ‘eigenlijk zijn het ook gewoon net een stel kibbelende, roddelende, sensatiegeile huisvrouwen hè….die beesten.’

Tja, dit verhaal was minder spannend dan de titel doet vermoeden hè, maar ik wist dat jullie nieuwsgierige blagen het toch wel gingen lezen.