Calorieën oorlog

Lente. Vijventachtig kilo. Dat betekend oorlog

De deprimerende regenachtige maanden waren voorbij. De zoon regelt je melatonine, een slaaphormoon. Hij schranzen in de late uurtjes meer. Een goeie nachtrust helpt bij het afslanken. En waterdrinken, natuurlijk geen hele trog, maar ik ben een veel drinker dus het mag. Als ik niet drink, rook ik. Niet gezond maar het is mijn orale fixatie. Volgens mijn psycholoog moet ik meer lezen dan schrijven. Ik probeer er aan te werken.

Niet alleen Superman ontleend zijn kracht aan de zon.

‘Meer tillen, hup met die gewichten, halters omhoog en gaan met die banaan. Die banaan is ook ongeveer de helft van mijn ontbijt. Komaan nog een paar keer, voel het branden. Op de weegschaal doe ik nog steeds aan navelstaarderij, mijn buik zit in de weg.

Tijd voor de lunch. Eén snee meergranenbrood met kipfilet en twee kersttomaatjes.

Het duizend calorieën dieet van de weet Weightwatchers is een berucht maar doeltreffend

Vreet je kilo’s vet weg. Tegen de zomer voorspel ik een lijf dat er mee door kan voor een notoire coachpotato die enkel beweging kent bij het heffen van koffie of het tokkelen op een toetsenbord.

De snoepkast van ma die door haar afstruinen van winkels slank blijft, nou ja mollig, is een oorlogszone. Daar wagen we ons niet meer. Betreden op eigen risico.

Ik trek ze zelfs niet meer open en weiger een stukje fondantchocolade met marsepein.

Ik had een calorieëncalculator gedownload en die sloeg tilt als je chocolade of frieten invoegde. Helaas vond hij het product chipolata en lookworst niet. Bij ons bekende producten. De slager weigerde er de calorieën bij de vermelden, de duivelse booswicht.

Die spullen eet ik dus niet meer. Tot pa de schil van de lookworst trok. Het was als een sirene die schippers naar een vroegtijdig zeemansgraf lokte met haar hemelse gezang.

Ach, diëten, een mens moet zich soms iets gunnen anders wordt ie chagrijnig en daar wordt niemand gelukkig van.

Maar achteraf komt de straf. Zozo, meneertje eet lookworst, dat wordt honderd calorieën minder morgen. Ik begon me als een anorexialijder te voelen. Nu tijd voor cardio. Dansen op dreunende hardcore muziek. Het zweet stond na een kwartier al op mijn lijf, ik volgde immers het onmogelijke ritme van dat kabaal dat ik enkel op mijn mp3-speler had gezet om te trainen. Toch gaf het me voldoening, dat zou weer wat schelen. Die lookworst was gecompenseerd. Mijn pa vroeg wat ik daar als een idioot stond te bewegen in onze woonkamer. Ik blafte: ‘ik ben aan het trainen.’

Hij schudde meewarig zijn hoofd. Dat was al de honderdste dieet poging dat hij bij mij wist te aanschouwen. Het was zielig. En dat weet ik ook wel, maar ik probeer tenminste, ik zou het hem willen zien doen, met zijn twaalf pinten per dag. Maar hij eet amper dus dat scheelt, ik wou dat ik zijn genen had geërfd. Eigenlijk al zijn genen.

Maar ja, dat is als de loterij in de baarmoeder winnen.

Ik had ooit tegen mijn vriendin gezegd:’ op twee maanden tijd sta ik op tweeënzeventig kilo.’ Ze keek me aan alsof ik een alien was.

En toch na uren op mijn hometrainer cadans van een Eddy Merckx aan te houden lukte het me. Ik mis mijn hometrainer

Ik wordt vijvendertig, dat wilt alles zo snel niet meer mee. En de zomer is niet ver meer af.