Langzaam bewogen haar rokjes en jurkjes richting knie, steeds minder zichtbaar latend van haar mooie benen. Na een sprongetje, je weet niet meer precies wanneer dat gebeurde, waren eensklaps haar knieën niet meer te zien. Soms, bij heel warm weer, schoten haar rokjes nog even omhoog, om bij het eerste wolkje weer naar beneden te zakken.
Het liefst was je ziek geweest. Of verhinderd wegens niet te ruilen weekenddienst. Dan had je de organisator gebeld en gezegd dat het niet gaat lukken. Je had excuses gestameld. Gesmoesd dat je er echt helemaal niets aan kunt doen. Gejokkebrokt dat je graag had willen komen en niets missen. Om te eindigen met de mededeling dat je uiteraard wel graag de foto’s wilt zien.
De jaarlijkse familiedag.
Gevieren zitten ze aan een tafeltje. Twee moeders en twee dochters. Van Turkse afkomst. Of van Marokkaanse, dat kun je niet zo goed zien in een donkerbruin eetcafé. Ook niet in een lichtbruin. Zelfs in een modern wit restaurant zou je moeite hebben om het juiste onderscheid te maken. Daar zou je wel wat aan willen doen, maar je weet absoluut niet hoe.
