Uitburgering

Gevieren zitten ze aan een tafeltje. Twee moeders en twee dochters. Van Turkse afkomst. Of van Marokkaanse, dat kun je niet zo goed zien in een donkerbruin eetcafé. Ook niet in een lichtbruin. Zelfs in een modern wit restaurant zou je moeite hebben om het juiste onderscheid te maken. Daar zou je wel wat aan willen doen, maar je weet absoluut niet hoe. Dat de vrouwen het lusten begrijp je niet. Ze eten gebakken aardappeltjes en Hollandse biefstuk. Het kan ook Duitse zijn, dat is ook niet goed te zien in donkere cafés. Daar lijkt al het vlees op elkaar. Als je een hamburger bestelt, en je krijgt Weense worstjes voorgezet, dan moet je niet vreemd opkijken.
Ze spreken Nederlands met elkaar. Foutloos en duidelijk te verstaan. Over koetjes en kalfjes gaat het. Over ditjes en datjes. Over zus en zo. Zus en zo zijn de zussen van de moeders. Allochtone vrouwen hebben veel zussen. Ook wel broers, maar die zijn nu even niet het onderwerp van gesprek.
Aan de boodschappentassen te zien hebben ze inkopen gedaan bij het Kruidvat en de HEMA. De geur van rookworst verspreidt zich door het café. Maar je moet niet bevooroordeeld zijn. Wie weet zijn het de Weense worstjes wel, en kochten ze bij de HEMA alleen maar de Jip en Janneke-glazen.
Bij Hennes en Mauritz hebben de vrouwen ook al eens gewinkeld, want ze zijn oer-Hollands gekleed. Lage heupbroeken en korte truitjes. Allochtone navels mogen wel gerekend worden tot de mooiste van de wereld. Je kunt je ogen er niet van afhouden.
Een van de dochters, je schat haar op een jaar of zes, loopt nieuwsgierig naar het tafeltje waar je alleen zit te eten.
“is het lekker wat u eet”
Goed, ze had moeten beginnen met een hoofdletter, en eindigen met een vraagteken, maar het is toch foutloos ABN dat ze spreekt.

Je denkt eens goed na over het tafereeltje dat zich voor je ogen heeft afgespeeld. De vrouwen moeten wel een 10 gehaald hebben voor inburgeren. En daarbij nog een griffel. Maar dat doet je geen plezier. Liever had je gezien dat de vrouwen kleurige hoofddoekjes hadden gedragen. De menukaart afgespeurd naar shish kebab of kofta. Met elkaar gesproken in een taal waarvan je helemaal niets begrijpt. En dat een van de dochters bij je tafeltje was komen staan, niets zeggend, maar met een blik in haar ogen van: jij bent een beetje vreemd, maar wel aardig hoor.