Trefdag

Het liefst was je ziek geweest. Of verhinderd wegens niet te ruilen weekenddienst. Dan had je de organisator gebeld en gezegd dat het niet gaat lukken. Je had excuses gestameld. Gesmoesd dat je er echt helemaal niets aan kunt doen. Gejokkebrokt dat je graag had willen komen en niets missen. Om te eindigen met de mededeling dat je uiteraard wel graag de foto’s wilt zien.
De jaarlijkse familiedag. Vijftien keer eerder heeft die zich voltrokken. Vijftien keer heb je tantes afgelebberd en gezegd dat ze er nog kwiek uitzien. Vijftien keer een fietstochtje. Nou ja, fietstochtje. Het zijn altijd puzzeltochtjes. Met lange vragenlijsten. Wat is de diameter van de eik aan je linkerhand? Hoe hoog is de kerktoren van het dorp waar je nu doorfietst? Welke bekende Nederlander liet hier zijn voetsporen achter?
Na het puzzeltochtje volgen het gezellig samenzijn en het bekronende etentje. De organisator heeft zich de moeite getroost het bruinste café uit de omgeving te vinden. Met de laagste prijzen, want anders past het niet binnen het budget. En het budget is laag, want ten minste drie van je familieleden moeten leven van een uitkering, en daar moet je natuurlijk rekening mee houden.
“Gezellig hè?” zegt een tante. “Zo allemaal bij elkaar.”
“Reuze gezellig tante.” antwoord je met een kramplachje.
“Nou, dan doen we dit toch vaker!”
Je doet alsof je dat laatste niet hebt gehoord, en loopt naar de bar om nog een biertje te bestellen. De consumptiebonnen die je van de organiserende oom kreeg zijn al lang verbruikt. Slechts twee bonnen reikte hij uit.
Je rekent eens uit wat zo’n dagje kost. De huur van een fiets, een varkenshaasje, en twee consumpties. Dat moet alles bij elkaar toch kunnen voor een euro of twintig. Maar je kreeg een brief van de org-oom waarin je werd verzocht 35 euro over te maken. Je kijkt de oom eens aan. Moet hij ook al rondfietsen van een uitkering? En heeft hij middels dit dagje zijn vakantiegeld bij elkaar gesprokkeld?
Tussen het varkenshaasje en de dame blanche vindt de prijsuitreiking plaats. Oom Bijstand houdt de spanning erin door te beginnen met het familielid dat op de laatste plaats is geëindigd. Dat is elk jaar dezelfde tante. Ze is ernstig dyslectisch, maar verbergt dat door rond te bazuinen dat ze de vragen met opzet fout heeft beantwoord, omdat ze de prijzen graag aan een ander gunt.
De eerste prijs gaat naar neefje Pukkel, zoon van oom Bijstand. Dat had je kunnen weten. Maar heel erg vind je het ook weer niet, want wat moet je in ’s hemelsnaam met een prullerig, blauw cd-rekje? Dat rekje oogt trouwens zeer bekend. Stond het niet bij oom Bijstand op het dressoir? Je bent blij dat je niet zo goed bent in het schatten van diameters van eikenbomen.

Na een roerend afscheid, waarbij je hebt beloofd elkaar wat vaker te treffen dan alleen bij begrafenissen en crematies, keer je huiswaarts. Je kijkt je vriendin eens aan. Al jaren is ze een trouwe metgezel op dit soort hoogtijdagen. Je houdt nog steeds zielsveel van haar, maar even hoop je op een fikse ruzie, want ook zij heeft familie. En over drie weken is het trefdag.