Ik weet van mijzelf, dat ik bij vlagen chaotisch, vergeetachtig en slordig kan zijn. Er zijn van die dagen, dat al deze elementen bij elkaar komen. Zo gebeurde dat een paar jaar geleden. Ik hoorde, dat mijn oude buurman Kees was overleden. Hij was nou niet echt een boezemvriend van mij met die irritante hond, maar ik kon het niet maken weg te blijven bij zijn begrafenis. Die dag had ik het heel erg druk op mijn werk en kon eigenlijk niet weg. Toch zocht ik om half tien de spullen bij elkaar en besloot dan na afloop maar thuis verder te werken. Nadat ik de autosleutels in mijn mond had gestopt om mijn handen vrij te houden voor mijn tas, een aantal ordners en telefoon wilde ik weg. Dat ging niet, omdat ik mijn autosleutels niet kon vinden. Na een kwartier zoeken bedacht ik me dat ik ze in mijn mond had gestopt. Gauw weg maar. Nog even mijn jas aan, waardoor ik alles weer op tafel moest leggen, maar toen kon ik ook wel de deur uit. De telefoon ging nog, maar die liet ik verder rinkelen. Onderweg zat het ook niet mee. Ik moest tanken en daarna uiteraard file en dat om 10 uur in de morgen. Op deze manier zou ik 5 kilometer per dag afleggen. Het zweet liep over mijn rug en inmiddels was het al bijna kwart voor elf en de uitvaart begon om elf uur. Badend in het zweet en rennend kon ik nog net aansluiten bij de laatste mensen, die de aula binnengingen. Gelukkig was er achterin nog een plekje vrij. Ik keek even rond of ik nog bekenden waren, maar herkende niemand. Was wel een dooie boel. Helemaal stil en af en toe werd er wat hinderlijk gekucht. Toen het begon ging mijn telefoon af met het beltoontje van Popeye. Na 3 minuten vond ik het uitknopje en overleed ik bijna aan de priemende blikken mijn kant op. De toespraken begonnen. Ik luisterde aandachtig en kreeg een hele andere kijk op Kees. Ik dacht nog…hoe is het mogelijk dat zo’n stuk chagrijn zoveel vrienden kan hebben. Ook heb ik nooit geweten, dat je zo vaak het woordje toch in een toespraak kan gebruiken. De man heette nog eens een keer Hans. Dus zeg maar…Hans van de Toch…Na de 3e spreker kwam er nog muziek en konden we afscheid nemen van Joop. De schrik en paniek maakte zich van me meester. Ik zat bij de verkeerde begrafenis. Ik kende geen Joop. Uiteindelijk ben ik weggekomen en kon ik de goede aula vinden. Niemand had me schijnbaar gemist of opgemerkt. Pas toen ik over een kleed struikelde zagen ze me. Op weg naar huis deed ik de radio aan in de auto. Er kwam alleen maar ellende. Oorlogen, natuurrampen en moorden waren niet van de lucht. Het bleek het nieuws van twee uur te zijn. Ik bleef stil en dacht alleen maar : “Jeetje, het is al twee uur…”.
8 reacties
Meralixe · 26 oktober 2015 op 18:54
De dagdagelijkse chaos van velen is hier vrij goed omschreven. Toch zag ik het om de één of andere duistere reden toch een beetje aankomen.
De boel indelen in alinea’s kon misschien nog meer tempo in uw schrijven brengen zodat uw schrijven dan toch een eerder verrassende wending kon nemen.
De clou dat het ‘al’ twee uur is zal menig lezer ontgaan. Als je er mee bedoeld dat het op die zelfde dag vol wetten van Murphy ook nog wel eens avond kan worden heb ik het wel begrepen maar nogmaals, een beetje ver gezocht.
Het is maar best dat de ene dag de andere niet is.
Nachtzuster · 26 oktober 2015 op 23:25
Ik wacht met smart op een tegenreactie van jou op je eigen columns of op andere columns. Verder een aardig verhaal met beduidend minder fouten dan je vorige column. Af en toe een witregel zou prettiger lezen.
Indobuzuk · 27 oktober 2015 op 13:34
Een tegenreactie heb ik inmiddels geplaatst en neem je kritiek ter harte. Dank je wel
troubadour · 27 oktober 2015 op 06:21
Ik haak niet af bij dit verhaal. Het heeft iets. Ook ik heb afscheid genomen van de verkeerde. Toen er geen cake was bij de koffie begon ik iets te vermoeden. Ik heb toen maar even plechtig naar de schoorsteen van het crematorium gekeken.
Indobuzuk · 27 oktober 2015 op 13:33
Fijn, dat je niet bent afgehaakt. Ik ga kijken hoe ik aan een goede modus kom wat betreft plezier en kwaliteit
Indobuzuk · 27 oktober 2015 op 09:31
Fijn,de reacties van jullie. Ik schrijf omdat ik het leuk vind. Ik plaats ze hier ook omdat ik wil leren en neem de kritiek serieus. Het gemak waarmee ik de verhalen instuur zonder ze goed na te lezen leiden tot taalfouten en slordigheden . Witstukjes toevoegen is een goede tip.
Het niveau van de andere verhalen is hoog en ook daar hoop ik van te leren .
Kritiek geven op andere columns durf ik nog niet omdat ik zelf nog wat te onzeker ben , maar gaat zeker gebeuren.
Fijn dat er zoiets is als Column x
Rob van Meer · 27 oktober 2015 op 16:41
Ondanks dat het verhaal een lange brij is, haakte ik niet af. Goede schrijvers/lezers kunnen waarschijnlijk veel verbeteren wat betreft de schrijf- en stijlfouten. Maar ik vind wel dat je de lezer nieuwsgierig maakt en dat is belangrijk. De korte zinnen lezen ook erg prettig. Let er wel op dat je geen 3 en 3e schrijft, maar drie en derde. Tussen twee werkwoorden zet je bij voorkeur een komma: “Pas toen ik over een kleed struikelde, zagen ze me.”
Tips die ik iedere leergierige schrijver wil meegeven:
– Lees de tips van Luuk Koelmans: https://www.columnx.nl/luuk-koelmans-columntips-hoe-begin-je-een-column/
– Schrijven is schrappen: alle overbodige woorden (ruis) uit je tekst schrappen, totdat je een compacte zin hebt, die alles vertelt;
– Maak de lezer nieuwsgierig naar meer: aandacht vasthouden;
– Een column op het web vraagt om korte, krachtige zinnen. Hou een max van ongeveer 15 woorden per zin. Dit is overigens geen geschreven regel natuurlijk;
– Schrijf actief (“Volgende maand start het project”) i.p.v. passief (“Volgende maand wordt er begonnen met het project”);
– Grijp de lezer door onderwerpen aan te dikken: ‘drama’;
– Kijk eens naar dit model voor controle van je tekst: http://www.leren.nl/cursus/professionele-vaardigheden/schrijven/afwerking.html
Wat me stoort: je profieltekst. Alles staat (onbedoeld) in gebiedende wijs. Ik weet dat dit de trend is op bijvoorbeeld Facebook en app/sms, maar laat die schrijfstijl alsjeblieft daar! En column is niet met dubbel l.
Succes! Oefenen, oefenen.
Indobuzuk · 27 oktober 2015 op 19:17
Dank je Rob. Voor zover het nog niet duidelijk was voor me . Er is nog veel werk aan de winkel . Mijn enthousiasme drijft me om mijn column snel te willen plaatsen waardoor er teveel fouten in sluipen . Ik ga de waardevolle tips proberen te verwerken in mijn nieuwe columns. Hoe snel ik leer gaan we zien. Aan jouw tips ga ik zeker wat hebben . Inmiddels heb ik alweer wat ingestuurd.