Chillen met die billen

Even met de Heineken-brouwerij gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Brinkman in de buurt?” De vriendelijke telefoniste verbond mij zonder omhaal van woorden door met de bottelarij, want ze wist uit ervaring dat de geachte afgevaardigde daar regelmatig een krat leeg zoop, dus het contact was snel gelegd. Met dubbele tong vroeg het afgeserveerde Kamerlid, wat hij voor mij kon doen. “Je bent weer eens lelijk in de war hè, met je drankhoofd. Een beetje roepen dat op termijn vrouwen met een hoofddoekje uit het OV zouden moeten kunnen worden geweerd. Schaam je je niet?” De beruchte alcomobilist lalde dat hoofddoekjes een gebrek aan integratie symboliseerden, en dat hij dat dus geen gezicht vond, in het Openbaar Vervoer. Tijd om er maar eens even vol tegenin te gaan: “Man, wat lul je nou? Wie heeft er nou last van zo’n Moslima, die met een hoofddoekje om haar hoofd op weg is naar haar baan als doktersassistente, afwashulp of receptioniste? Die doet toch niemand kwaad? Sterker nog, ze betaalt belasting, en van dat geld wordt het OV deels betaald. Ze mag dus wel dokken, maar niet instappen? Man, schei uit! Bovendien tref je met die botte, discriminerende maatregel ook nog de verkeerden. Je moet die meisjes niet weren, maar die opgeschoten teringjochies met die opgeschoren kapsels en die bontkraagjes. Want veel van die figuren maken de tram en de bus tot een no-go area.” Stilte aan de andere kant van de lijn. Ik riep: “Hallo hallo, Hero, ben je daaro?” Stilte. Uiteindelijk kreeg ik iemand van de firma Heineken aan de lijn. Met de mededeling dat de heer Brinkman inmiddels niet meer aanwezig was. Ladderzat was de geachte afgevaardigde in zijn auto gestapt, om met gedoofde lichten en hoge snelheid slingerend een onschuldige medeweggebruiker het ziekenhuis in te rijden. Al met al kan worden geconcludeerd dat de politieke avonturen van Hero Brinkman op een jammerlijke mislukking zijn uitgelopen.

Nu moet gezegd worden, dat het sowieso de week van de mislukkingen is. Denk aan het feit dat onze Kamer heeft besloten, smerissen te gaan opleiden in een corrupt land zonder rechtbanken. Of dat de NS zelf alle reisinformatie gaat verzorgen en dus alle vertraagde treinen onder het vloerkleed veegt. Maar op deze zaken kom ik binnenkort wel even terug. Nu eerst eens wat aandacht voor de zoons van Ron Brandsteder, die deze week het nieuws haalden. Ook een mislukking. Of eigenlijk twee. Naar ik heb begrepen, zijn de broertjes Brandsteder betrokken geweest bij een massale benevelde vechtpartij in Amsterdam. Tsja, als de drank is in de man, slaat de vlam in de pan. Nu zijn er wel meer lollige spreekwoorden op te hangen aan Ron en zijn zoons. Zoals Brandsteder in de zaal, stront aan de paal! Omwonenden van de Amsterdamse Ruysdaelkade weten daar alles van. En dan heb ik het nog niet eens over dat vieze ex-wijf van hem gehad. Juist ja. Patty Brard. U weet wel: Patty in huis, stront op de buis. Hoe geschift moet je zijn, om gezellig met een camera erbij je darmen te laten spoelen. En om nou te zeggen dat er sindsdien een frisse wind door omroepland waait? Neuh… Die Brard is op een heel rare manier anaal gefixeerd, als je het mij vraagt. Die enge vetklep schijnt een nieuwe single te hebben. Chillen met die billen. Gatverdarrie. Een liedje over de enorme reet van een molenpaard. Bah. Ik begrijp best dat mensen zo nu en dan een lekker stukkie muziek downloaden, maar dit soort bagger wil ik niet op mijn computer.

Kun je beter die lollig OV-chipkaartopwaardeerder downloaden. Kun je lekker gratis met de tram. Want de Nationale Chipkaartmaatschappij merkt het toch niet. Ze zeggen van wel, maar de door mij zeer gerespecteerde onderzoeksjournalist Brenno de Winter rijdt al drie weken rond met een kaart waar hij met dat lollige programmaatje een paar tientjes aan het digitale saldo heeft opgeplust. Ja, dat zeg ik: het was de week van de jammerlijke mislukkingen dus. En die Nationale Chipkaartmaatschappij maar volhouden dat ze fraudekaarten er na een dag gewoon uitpikken. Niet dus. De OV-schaamkaart is definitief door het ijs gezakt. De grootste technologische mislukking in Nederland ooit. En de minister maar roepen dat het om een aanvaardbaar risico gaat. Of beheersbaar. Of uitlegbaar. Overzienbaar. Hanteerbaar? Wel jammer voor die mensen die voor vele duizenden euro’s een OV-jaarkaart hebben gekocht. Die kunnen bij de firma Qbuzz nu niet meer mee. Want in hun bussen kunnen de kaartlezers dat jaarkaartdingetje op de OV-faalkaart niet ontcijferen. Dus je betaalt een kapitaal voor je jaarkaart, sta je bij de Groningse bus toch gewoon voor een dichte deur.

Net als bij de It’s. Man man man, wat schoot ik onbedaarlijk in de lach, toen er bij mij om de hoek een briefje op de deur van veruit de beroerdste wasmachinewinkel van Nederland hing. Dicht. Ze zijn zo’n beetje failliet en het personeel staat op straat. Schuddebuikend vervolgde ik mijn wandeling. Heerlijk. Wat een pokkenzaak, de It’s. Ooit kocht ik daar een elektrische kachel. Zat nog in een doos die slordig met plakband was dichtgetaped. Ik wilde de kachel even zien. Nee, dat was niet nodig, vertelde het winkelpersoneel. Prima ding. Dus ik betalen en naar huis ermee. Toen ik ‘m thuis uitpakte, bleek er een flinke kras op het front te zitten. Ik was besodemieterd waar ik bij stond… Zakkenwassers. Of die andere keer, een paar maanden terug. Inktpatroon van mijn printer leeg. Ik naar de winkel. Of ze een inktpatroon hadden voor mijn Canon MP510. Als ik naar een computerwinkel loop, kijken ze even op een lijstje, en krijg ik de juiste vulling mee. Maar niet bij die luie honden van de It’s. Nee, of ik even naar huis terug wilde lopen om mijn printer open te maken om de code van de vulling op te schrijven. Wie is hier nou de klant? De heren zijn werkelijk nog te besodemieterd om de ene poot voor de andere te zetten. Sowieso lachen, bij de It’s. Ze hebben een uniformpje aan. Beetje lullig uitgevoerd, maar vooruit. Maar de hele tijd staat er op de toonbank wel een bord met boterhammen. Nee. Ik wil in een winkel met verbeelding niet geholpen worden door een lul met een apenpakkie en een bek vol vreten, nee. Je mag niet lachen hè, als iemand zijn baan verliest. Want dat is heel erg. Sorry. Ik lach wel. Al dagen!

En thuis draai ik de hele tijd dat leuke liedje van Level 42. It’s over.