Mijn vader is vijfentachtig. Zelf is hij de tel kwijt. Dementie in een vergevorderd stadium. Een paar maanden geleden leek het nog wel te gaan. Maar misschien hield ik toen mijn ogen wel gesloten. Wilde ik het niet zien. Ach, het was wel vertederend als hij zijn scheerapparaat zocht in de keuken en het fruit op de fruitschaal in de slaapkamer. Gelukkig kon hij zijn chocolaatjes in het gebloemde trommeltje in de koelkast nog wel haarfijn vinden. Niets aan de hand toch? Maar dat bewuste weekend in maart, toen ging het plotseling helemaal mis. Mijn altijd zo stille en lieve vader veranderde in één week in een totaal ander mens. Huilen, lachen, zingen en boos zijn. De raarste taferelen speelden er in zijn hoofd af. Hele films passeerden de revue. Films zonder begin en eind. Het was duidelijk, mijn vader had een eigen wereld ontdekt. Ik begreep hem niet meer en hij kon mij maar niet duidelijk maken wat er in hem omging. Onmacht. Thuis blijven wonen was onmogelijk en het onvermijdelijke gebeurde; mijn vader werd met spoed opgenomen in een verpleegtehuis. Het trommeltje met chocolaatjes ging mee.
We brachten hem weg onder het mom van een eindje rijden in de “limousine” van mijn vriend. Ja, van auto’s heeft hij altijd gehouden. Een lieve verpleegster maakte ons wegwijs in het tehuis: “Kijk, hier is uw kamer”. Ongewoon vrolijk liep mijn vader naar binnen. Een bed, een wastafel met spiegel, een klerenkast en een nachtkastje. Voor het gebloemde trommeltje met chocolaatjes vond ik een plaatsje. Mijn maag kromp ineen terwijl ik rondkeek in de kamer. Gelukkig begreep mijn vader er niets van. Hij vond het wel interessant allemaal.
De weken die hierop volgden waren intens. Ook voor mijn vader. “Getver”, moet hij gedacht hebben toen hij warm eten uit de grote verpleeghuiskeuken kreeg. Verwend, ja dat is hij. Een biefstukje met gebakken aardappeltjes en wat boontjes. Wat moest hij nou met raapstelen? Structureel en vol overtuiging weigerde hij te eten en viel kilo’s af, ondanks de chocolaatjes uit het trommeltje. Inmiddels weet hij niet beter. Hij herinnert zich het lekkere eten van mijn moeder niet meer.
Het verpleegtehuis is nu zijn eigen huis. Hij woont daar samen met mijn moeder. Zo denkt hij. Dochterlief en vriend komen af en toe op bezoek, zoals altijd. Mijn vader is “geacclimatiseerd”. En wat mijzelf betreft? Ik zal er nooit aan wennen. Dementie is een ongrijpbare ziekte. Mijn vader van vroeger is er niet meer. Het gebloemde trommeltje met chocolaatjes gelukkig wel. Ik doe het dekseltje open en met een glimlach om zijn mond kijkt hij mij even aan. Een moment om van te genieten. Voor beiden.
12 reacties
KawaSutra · 5 juni 2007 op 19:01
Heel mooi ingetogen beschrijving van de slotfase van een leven.
[quote]Een moment om van te genieten. Voor beiden.[/quote]
Gelukkig!
arta · 5 juni 2007 op 19:15
Heel mooi stukje, triest met een glimlach hier en daar…
🙂
SIMBA · 5 juni 2007 op 19:29
Koester de momenten dat jullie allebei genieten!
Mooi geschreven!
Quinn · 5 juni 2007 op 19:51
Triest, maar heel goed geschreven.
Ma3anne · 5 juni 2007 op 22:05
Tussen de regels en de chocolaatjes staat veel te lezen.
Mooi en ingetogen geschreven. Sterkte met alles.
Bitchy · 6 juni 2007 op 07:56
De liefde die je voor je vader voelt, springt uit iedere zin van het stukje! Mooi!
klapdoos · 6 juni 2007 op 08:37
Het ergste is dat je aan de zijlijn staat en het moet accepteren terwijl je zelf niet eens weet wat er in zo’n iemand omgaat. Ik wens je sterkte en wijsheid toe want dat heb je nodig, en je schreef het ingetogen laatste eindpad van je vader dat ik er een brok van in mijn keel kreeg…
groet van leny
Betty · 6 juni 2007 op 08:50
Inderdaad… een triest verhaal met ook hele mooie momenten. Dank voor je reactie!
Betty · 6 juni 2007 op 08:53
Ben blij dat dit er goed uit te halen is, want zo is het inderdaad ook. Helaas is hij een jaar geleden overleden. Echter, voor hem was het beter zo. Als hij “dit leven” had beseft, dan weet ik zeker dat hij dit nooit gewild had.
Dank voor je reactie!
Betty · 6 juni 2007 op 08:55
Leny, ook jij bedankt voor je reactie. Tsja, inderdaad een kwestie van accepteren. Zoals je op een andere reply van mij kunt lezen, is hij een dik jaar geleden overleden. Beter voor hem, want “ai” als hij dit van zichtzelf geweten had! In ieder geval ben ik dankbaar dat ik hem 44 jaar van mijn leven gekend heb.
fjag2003 · 6 juni 2007 op 10:10
Heel, heel mooi omschreven. Doet me denken aan toen mijn opa, ook 85 toen, noodgedwongen in een verpleeghuis te gaan wonen. Hij woonde 85 jaar in hetzelfde huis in Tilburg. Twee maanden na de verhuizing naar het verpleeghuis, overleed hij.
Ironisch? Ik denk het niet.
Mup · 6 juni 2007 op 16:46
[quote]Het trommeltje met chocolaatjes ging mee.[/quote]
Het is een mooi compleet stuk, maar deze zin maakte het voor mij echt compleet, mooi gedaan,
Groet Mup.