Cocktails!

“Biertje of wijntje?”, probeer ik nog optimistisch. Ik ben ook maar een saai werkend mens en in het weekend wil ik toch graag wat drinken en liever niet alleen. Ze kijkt me verbijsterd aan. Ik snap dat ook wel. Toen de bel ging tien minuten geleden en de intercom met deurontgrendeling niet voldoende mechanisme bleek om haar binnen te laten, voelde ik al nattigheid. Die hele episode van trappenangst die had ze nu toch wel achter zich gelaten. Maar toch, de beelden van iemand die op handen en voeten en twee mijner handen onderzijds, stevig reet omvattend en flink duwend (niet te hard, dat was dan weer eng) de trap opgeholpen moet worden, nee ik denk niet dat die mij ooit nog helemaal zullen loslaten.

Het was ook altijd al iets met haar. Ze was altijd ziek. Van fibromyalgie tot depressie tot fobie naar rsi. Altijd bezig met andere sferen. Dat begon eigenlijk met een buitensporig vast geloof in horoscopen. Zij was dan niet meer gewoon vis, maar een vis / rat met het zevende huis in het teken van schorpioen, waardoor de vergelijking met de dalai lama snel gemaakt bleek. Zoiets.

Ach… Ik kreeg ook kleurige landkaarten met mijn persoonlijkheid er helemaal op uitgetekend en soms herkende ik best iets en zette het mij aan het denken. Dat had nog wel iets. Die stapels aurafoto’s zagen er ook nog wel kleurrijk uit. Die rijen para’s die haar volkomen normaal vonden (al verdacht ik sommigen van onverhoopte scepsis door haar overgave naar hen toe), waren ook leuk voor sappige anecdotes.

Mijn parahobby is het werpen van de ik-heb-jou-wel-door blik. Er kijkt nooit een para terug met een blik van ‘ik heb jou nog veel beter door, want ik ben para’. Zegt genoeg.

Maar nu zit er een meisje tegenover me dat de horoscoop reeds lang ontgroeid is. Kruidenthee wil ze. Met heel veel moeite diep ik een zakje rooibos op, zo 1 die mijn moeder altijd jat in restaurants. Ze straalt, terwijl ze met haar goede arm het theezakje loswurmt uit de verpakking en het langzaam in het kopje laat zakken.

Er is veel gebeurd de afgelopen tijd. Therapie hier, reintegratie arbo daar. Goede gesprekken, nieuwe vrienden uit de Tibetaanse Klankschalen Tijdens het Wandelen vereniging en boven alles een waanzinnig goede therapeut. Reiki doet hij. En massageolie, daar is hij ook handig mee. Verder magnetiseert hij wat en hypnotiseert, maar dat laatste alleen bij verdenking van verdrongen trauma’s. Ik voel iets aankomen, maar goddank voel ik dat verkeerd. Ze lacht weer en zit gedachteloos een beetje met de draad te spelen, terwijl ze vertelt.

Ze schildert weer! Daar kijk ik toch van op. Daar was ze altijd zo goed in en dat heeft ze zo lang laten liggen… Je zou toch bijna geloven…

Is dat dan niet lastig zo? Ze lacht weer en maakt me uit voor somber. Als ik sputter noemt ze me een mopperpot. Het zal toch verdorie niet waar zijn… Ze is echt vrolijk!

“Wat zit daar nou eigenlijk in?”, vraag ik, wijzend op het zakje dat aan het wandelinfuus hangt.

Het blijkt een Bachbloesemcocktail. Ze hoeft nog maar twee weken en dan is ze voorgoed verlost van alle negatieve energie die zich heeft opgehoopt in de krochten van haar lichaam. “Moet je ook eens proberen desa”, zegt ze me heel lief aankijkend. “het zal je goed doen om je gevoelens een plaats te geven”.

Ik kan er niks aan doen als sentimentele megamuts. Ik voel de tranen opborrelen. Ze kent me natuurlijk al wat langer dan vandaag, dus ze legt meteen haar goede hand op mijn schouder…. “Heus desa”…. Ik zie hoe de vloeistof door het buisje richting haar arm getransporteerd wordt. Verbeeld ik het me nou, of verschijnt er bij elke druppel in, nog een extra twinkeling in haar ogen? Ze kijkt me stralend aan. Ik neem nog maar een flinke slok wijn…