Cryptodag

Een horizontaal. Daar gaan we al: geen idee. De geur van langzaam ovenwarmende broodjes en het tijdloze tegen elkaar tikken van nog zes minuten borrelende eieren, vullen de kamer. Terwijl in andere kamers de agenda vandaag tussen tien uur en kwart over tien, of zoveel korter als de wijsneuzige kinderen zichzelf met Dokter Corrie op hun IPad kunnen vermaken, met knalrode prioriteit “high” is geblokkeerd voor de wekelijks repeterende “entry” van een snelle routineuze G-spotter, buiten asfaltschrapende loopschoenen hardvoetig worden getormenteerd in een even lamentabele als hopeloze poging slagaderlijke vervetting tegen te gaan, een bijna bronstige tot op de doodsklok bezuinigde bronzen oproep poogt sektarische kuddes in vormeloze eendagskledij te verleiden bijeen te komen om hun zielenheil af te smeken en de redeloze reddeloze drenkeling doet ontwaken uit de zaterdagavondroes, kan ik niet op het woord komen. Mijn hoofd zit ergens anders. Ik schrijf een nieuw boek. Dat proces begint bij mij met de titel. Dan weet ik waar het over gaat en waar ik me zo ongeveer aan moet houden. De titel is de kapstok die langzaam wordt gevuld met de hangers van de hoofdstukken. Dat weerhoudt mij ervan al te grenzeloos te worden en mijzelf en, nog veel belangrijker, mijn lieve lezers niet in het grote boze letterbos te laten verdwalen. Ervaring heeft mij geleerd dat het dagelijks zoeken naar woorden op waarde in zinnige zinnen, het oplossen van een cryptogram vergemakkelijkt. Het associatievermogen staat puntscherp. Waarom weet ik het niet? De zevende schijnt kalm (zeven letters).

3 december 2016  #BinnenDoorDenken