Cybernautburnout

Hij kon het niet meer handelen, al die nullen en eentjes. Hij droomde er ’s nachts zelfs van, regelrechte nachtmerries. Ze achtervolgden hem in zijn slaap, zaten hem op zijn hielen, met messen tussen de tanden.

Ja, ze hadden gezichten, echt, en kleine lijfjes, met kleine beentjes die de lijfjes maar net konden tillen. Ze maakten voortdurend met hun kleine armen en handjes een killgebaar, door de arm zijwaarts te houden, de hand vlak en dan een snijgebaar te maken voor de keel. Doodeng.

Badend in het zweet werd ie dan de volgende ochtend wakker.
Met kleine oogjes keek ie dan op zijn telefoon. Het toetsenbord! Allemaal eentjes en nullen! Hij dacht dat ie gek werd. De dokter diagnosticeerde, cybernautburnout.