Dagboekdelen 13

Zondag, 11 december 2016

We staan op. Het was te laat gisterenavond, want mijn hoofd bonkt licht. Mijn ex Johan komt me zo ophalen met de auto. We gaan naar onze zoon Quincy in Den haag. Anderhalf uur heen en weer terug. Wat moet ik in godsnaam aan Johan vertellen? Manlief moet daar wel even om lachen.
‘Jij zit toch nooit om een praatje verlegen.’

Om kwart over een komt Johan voorrijden. Quincy had net voor vertrek gebeld en om een radio gevraagd, dus moest hij eerst naar de garage om een radio op te halen. De afgelopen week heeft geen van ons iets van Quincy vernomen, in tegenstelling tot de vorige week.
‘Zou het wel gaan?’ vraag ik nerveus.
‘Ik twijfel er ook aan, vorige week belde hij elke dag. Nu niet.’
‘Hij heeft mij ook gebeld verleden week. Vroeg om weight gainers,’ beken ik.
‘Die onzin. Allemaal geldklopperij,’ vindt Johan en omklemt het stuur wat strakker, waardoor zijn knokkels wit worden.

Quincy staat al bij de deur als we arriveren. Door het glas kan ik hem zien. Op de uitrit staat een knipperende grote kerstboom. Het gebouw is mooi versierd en ligt verscholen in een bosrijk hofje. We betreden het pand en worden begroet door een casual geklede man met stoppelbaard. Chiel. Quincy loopt met ons door de lange gangen en toont zijn slaapvertrek. Een keurige kamer met een bed, een wasrek en een tafel met stoel. Het behang heeft een scheur. Ik overhandig mijn kind een kaart van opa en een grote witte chocoladeletter S, van zijn zus. Johan heeft een pakje shag meegebracht. Dan kijk ik mijn zoon goed aan. Hij omhelst me stevig. Warmte.

We nemen plaats in de conversatiezaal. Quincy haalt wat te drinken. Aan een lange tafel zitten andere ouders met hun verslaafde kind. Zij werpen mij een blik van verstandhouding toe. Iedereen hier zit in het zelfde schuitje. Merry Christmas.
Mijn zoon heeft plannen voor deze middag. Hij wil een koptelefoon kopen in de stad. Er ligt een magazine voor hem en hij bladert vlot naar de pagina waar het plaatje staat met een afbeelding van het gewenste exemplaar. Maar tachtig euro. Die hij niet kan missen. Ik werp een snelle blik op Johan. Hij vindt het zichtbaar moeilijk.
‘Hoe is het met je schulden?’ vraag ik, mezelf hatend. Dit wil ik nu helemaal niet vragen.
‘Heb je het al over de schulden gehad met de hulpverlening hier?’ valt Johan mij bij, ‘Ben je bij met je zorgverzekering?’
‘Nou, ik loop twee maanden achter,’ vertelt Quincy. Hij heeft nog niets geregeld, dat moet nog.
‘Maar,’ probeer ik voorzichtig, ‘zou je dan wel een koptelefoon aanschaffen? Als je geen geld hebt.’
‘Maahaa, ik zit hier de hele week opgesloten. Alsjeblieft.’ Er valt een ongemakkelijke stilte.  Ik neem een slok thee uit het witte plastic bekertje dat voor me staat.

We gaan de stad dus toch maar in. Op zoek naar een Mediamarkt. Die blijkt nog niet zo gemakkelijk te vinden en we slingeren zigzaggend via sluipweggetjes de hele stad door. Kotsmisselijk ben ik wanneer we eindelijk een parkeerplaats hebben gevonden, dicht bij een winkelcentrum. We mogen er eigenlijk niet staan, en Johan riskeert een wielklem door hier toch te parkeren, maar dat mag de pret niet drukken.

Haastig beent Johan, met ons in zijn kielzog, naar de winkels. De mediamarkt zit op de bovenste verdieping. We komen net binnen als de plaatselijke fanfare een kerstplaat inzet. De toeters klinken schel door het grote winkelcentrum. Tegenover de warme bakker staan een tiental als elf verklede mannen met toeters. Een potsierlijk gezicht. Johan maakt snel een foto.
Quincy koopt een koptelefoon. Een goedkopere versie dan die hij eerst op het oog had. Hij doet toch een beetje water bij de wijn. Goed om te zien. Een verklede Mary Poppins op stelten loopt me zowat ondersteboven bij de uitgang.

Wanneer we na drie uur terugkomen bij de kliniek moet Quincy blazen. Vaste prik voor patiënten die hier terugkeren na een uitje. Het is de eerste keer dat ik dat iemand zie blazen, het apparaat geeft nul procent aan. De deur naar buiten is op slot. We moeten Chiel vragen om deze te openen bij vertrek. Het maakt de situatie nog serieuzer dan ik hem al vond voor het bezoek. Quincy omhelst ons als een klein kind wanneer we weggaan. Mijn hart zinkt in mijn schoenen, al weet ik dat dit de juiste plaats is voor hem om te zijn. Het blijft toch je kind.