Dagboekdelen 16

29 december 2016

Mijn telefoon knippert. Ik ben net klaar met werken en heb een naar dof gevoel. Er is bericht van mijn ex, Johan.
‘Goedemorgen Nicole,
Quincy belde net, veertien januari is de officiële ontslagdatum, maar hij wil morgen al stoppen. Een vriend kan misschien een kamer regelen. Super vaag weer..
groet Johan.’

Mijn maag knijpt samen en ik moet steun zoeken bij de eettafel. Dus Quincy ontslaat zichzelf uit de kliniek? Waarom zei hij niets toen ik hem sprak aan de telefoon twee dagen terug.
‘Alles gaat goed ma, ik eet en sport veel.’ Hij was vrolijk en klonk tevreden. Wat is er gebeurd? Ik bel Johan, maar krijg geen gehoor. Mijn man stuurt een bericht. Hij heeft lunchpauze.
‘Alles goed, mop?’
Wat moet ik zeggen? Beter niets.
‘Ik ga boodschappen doen. x.’

Bij de supermarkt is het druk. Ik sleep mezelf langs stellingen die vol gestapeld zijn met oliebollen en poedersuiker. Pratende mensen, lachende mensen. Zij lopen er ook om hun boodschappen te halen. Heeft iemand hier een verslaafd kind? Iets anders ergs? Hebben zij pijn of verdriet? Men draagt een dikke jas, met muts en handschoenen. Net als ik. Het is koud. Buiten waait het. Onze dikke jassen beschermen ons tegen de waarheid en onze lachende monden verbergen onze emoties.

Johan belt. De crisis is enigszins bezworen, maar Quincy heeft voor het eerst emoties getoond in de kliniek. Het komt te dichtbij. Hij heeft nu verlof en viert oud en nieuw bij Johan. De hulpverlener van onze zoon uit echter zijn bezorgdheid. Detoxen is niet voldoende. We staan niet langer alleen in onze bezorgdheid. Na veertien januari is Quincy clean, maar niet genezen. Als dat al kan.

De achtbaan komt vanaf de hoogste snelle bocht weer naar beneden gerold. En nu staat hij stil. Maar voor hoelang? Hoeveel tijd heb ik nog om mijn diepste angsten, mijn koudste voorgevoelens weg te duwen uit het karretje dat mij onverbiddelijk, onvermijdelijk weer naar boven zal takelen? Zit ik in geleende tijd te wachten tot de bijl valt met een diepe hauw in de werkelijkheid? Hakt hij in de kern van mijn gezin en mijn leven, zodat alles wegvaagt?

Er is geen tijd om aan mijn angstige gedachten toe te geven. Ik heb een gezin. En mijn kinderen willen aandacht.
‘Mama, doe je vanavond de groeten aan oma en opa?’ vraagt mijn dochter Femke. O ja, het is hun trouwdag. Mijn schoonouders zijn vijf en veertig jaar samen. een hele prestatie. Manlief en ik zijn uitgenodigd om met ze te eten ergens aan de dijk. Ik zal mijn dikste jas aantrekken. Wie weet beschermt hij mij tegen de ergste kou. En ik lach. Een lach verbergt de grootste pijn. Soms.