Dagboekdelen 17

31 december 2016 – 4 januari 2017

Het is oudejaarsavond. Ik ben sinds gisteren niet lekker. Er is niets te zien op tv en de tijd tikt zo langzaam dat het lijkt alsof het nooit nieuwjaar wordt.
‘Ik ga naar bed,’ zegt mijn man tegen elf uur. Hij heeft een chagrijnige kop. Waarom is Oudejaarsavond toch altijd de ergste avond van het jaar? De kinderen protesteren. Zij willen het vuurwerk zien. Manlief gaat knarsetandend verzitten en ik lig onderuitgezakt op de bank met een half oog op de klok. Buurvrouw Carina is er ook en blikt geïnteresseerd naar de televisie. Amy Schumer treedt op. Het is te doen, maar niet fantastisch.
‘Waarom nodig je ook iemand uit op oudejaarsavond als je ziek bent?’ moppert manlief als we om half een eindelijk naast elkaar liggen in bed. Het geknal van het vuurwerk maakt het moeilijk om elkaar goed te verstaan.
‘Jij stelde het voor,’ zeg ik verontwaardigd, ‘Maak je niet ongerust, Carina zal wel nooit meer met ons een feestdag WILLEN vieren.’

Het jaar begint goed. Op nieuwjaarsdag lig ik ziek in bed. Mijn hoofd bonkt en mijn benen doen zeer. Ik ga in de loop van de dag naar beneden en bekijk een documentaire over enge moordenaars uit Australië. De obscure moordfilmpjes dateren van jaren terug. Moordenaars uit de jaren tachtig in retro kleding en bijpassende gel kapsels. Langzaam zak ik weg in een diepe slaap.

Op facebook tagt iemand mij. Het is inmiddels dinsdag en ik ben nog ziek. Of ik mijn licht wil laten schijnen over een vermissing. Er staan veel reacties. Allemaal van mensen die van plan zijn om te gaan zoeken. Er is een Pip vermist. Met man en macht is er al naar haar gezocht, maar tot nog toe zonder resultaat. Er is zelfs een ledengroep opgericht met de titel : Waar is onze Pip?

‘Wat moet je zoeken?’ roept manlief, die thuis komt van zijn werk. Hij schuift de stoelen recht, duwt wat kopjes naar achteren op het aanrecht en ruimt een achtergebleven emmer op die nog op het aanrecht staat. Zijn wangen zijn paars.
‘Pip?’ zeg ik voorzichtig.
‘Die hond die vermist is toch niet?’ schreeuwt hij vanuit de berging. Die dus. Hij opent de tussendeur, loopt met afgemeten passen terug naar de huiskamer en ontdoet zich van zijn stinkende visjas. Een oud wit met blauw vod.
Hij kijkt me met fonkelende donkere ogen aan.
‘Nee toch? Vertel me dat jij NIET gaat zoeken.’
‘Dat kan ik niet maken om niets te doen.’
‘Oh jawel. Je kunt dat maken. Je gaat niet. Wist je dat ze speurhonden hebben gehuurd om dat beest te vinden?’ Dat wist ik nog niet. Ik heb nog niet alle duizend facebookberichten kunnen doorspitten.
‘Je bent nog ziek ook,’ moppert hij, ‘een hond zoeken. Stapelgek.’
Ik vertel maar niet over de blikken knakworsten die in het park uitgestrooid worden op een voederplek waar iedereen vervolgens weer doorheen loopt in het donker.
Als ik beter ben zal ik een keer kijken, ergens aan het einde van de week. Mijn man toont een foto van een vrouw in een roze string met lang haar eruit stekend.
‘Hier is Pip,’ lacht hij en verdwijnt naar boven.