Dagboekdelen 20

13 januari 2017

Samuel komt aangereden in zijn zwart-witte mini. Hij is keurig gekleed. Zijn pak oogt kostbaar. Het gezicht staat bezorgd. De bakker arriveert tegelijkertijd met een kist brood voor deze week. Samuel staat er naast te kijken hoe ik het brood aanneem.
‘Tjonge, jullie eten best veel brood,’ merkt hij lachend op. Hij hurkt, veegt een klein vlekje van zijn glimmende schoen en gaat dan weer staan.

In de praktijk is het warm. De straalkachel staat te ronken in de hoek van de kamer. Samuel ontdoet zich van zijn dure jasje en hangt het over zijn stoel. Dan begint hij zijn overhemd los te knopen. Mijn mond valt open.
‘Wat ga je doen?’ vraag ik. Zijn gebruinde borst wordt zichtbaar. Ik zie donkere stoppels op de huid. De kleine tepels. Ik zie wat ik niet hoor te zien, moet ik niet eigenlijk een andere kant opkijken? Samuel knoopt zijn broek los en kijkt me wanhopig aan. Als hij al denkt dat ik me opgelaten zou kunnen voelen, laat hij dat niet blijken.

‘Kijk,’ zegt hij, en komt wat dichterbij. ‘Denk jij dat de ene kant dikker is dan de andere?’ Hij kijkt me ernstig aan en wijst naar zijn zijdes.
‘Dikker? Wat bedoel je daarmee? Dikker.’
‘Nou, kijk, misschien, had ik zo gedacht, is een van mijn zijkanten iets dikker dan de andere. Dat kan toch?’ Ik werp een blik op zijn rechterzij en vervolgens op de linkerzij. Er is geen verschil te zien.
‘Ik zie niks,’ zeg ik. Samuel komt nog dichterbij en staat nu recht voor mij. Hij neemt mijn hand en drukt mijn wijsvinger op zijn linkerzij.
‘Voel je dit?’ vraagt hij bezorgd.
‘Wat moet ik dan voelen?’
‘Een verdikking.’
‘Ik voel echt niks,’ zeg ik en trek mijn hand terug. Samuel loopt naar de deur, neemt het gordijn dat er voor hangt in de hand, en wijst naar het motief op de stof.
‘Kijk, in mijn zij zitten spieren,’ legt hij uit, ‘die horen normaal gesproken door te lopen, maar bij mij zit een bloeduitstorting. Dat zei de echoscopist. ‘
Ik trek mijn wenkbrauwen op, kijk naar het deurraam en zie dat mijn buurvrouw vanuit haar slaapkamerraam dankzij het zojuist opengeschoven gordijn precies de praktijk in kan kijken.
‘Wat wil dat zeggen?’ vraag ik,  ‘een bloeduitstorting in je zij?’
‘Nou, die dokter zei dat het geen kwaad kan, maar ik geloof er niet in. Bij elk pijntje dat ik voel denk ik aan mijn zij. Ik word er gek van.’ zegt hij, aardig in paniek.

‘Maar Samuel, als die dokter zegt dat er niets ergs aan de hand is,’ begin ik op kalmerende toon.
‘Kijk, en daar heb je het. Dat geloof ik dus niet.’ Hij gaat zitten en neemt een mobiele telefoon uit zijn jasje. Hij scrollt wat over zijn beeldscherm en toont mij dan vier verschillende foto’s van zichzelf, treurig kijkend met zijn hand op zijn zij.
‘Die heb ik naar de rabbijn gestuurd,’ zegt hij, ‘en hij vertelde ook dat er niks is. Jij zegt het, de fysiotherapeut, de assistente van de dokter, de huisarts ook, maar ik geloof het niet. Er is wel wat.’
‘Ja, maar Samuel, je bent een hypochonder. Daarom denk je dat. Er is wel wat mis, maar niet datgeen wat jij denkt. ‘
‘Ik weet het, ik weet het.’  Hij knoopt zijn broek en hemd weer dicht en we praten over zijn angst. Het is moeilijk. En voor hem is het levensecht. Maar wat is waarheid? Niks is echt en tegelijkertijd is alles realiteit.

Manlief haalt Femke uit school. Ze moest overblijven, dus het was een lange dag voor haar.
‘Mamaaaa!’ roept ze en stormt op me af. Ze geeft me een knuffel. Ik kijk haar aan. Ze is moe.
‘Je ziet witjes,’ zeg ik bezorgd.
‘Jaaa, YESSSSS!’ roept ze enthousiast.
‘Yes?’
‘JAAA, dan lijk ik echt op een vampier! Hoeraaaa!’ Ze draait zich om en danst naar boven.