Dagboekdelen 22

19 januari 2017

Carina heeft een gifgroene auto geleend van haar beste vriend. Het is min vijf, dus ze rijdt even mee naar school om Femke op te halen. Ze wil instappen, maar laat haar sleutelhanger vallen, een kleine doorschijnende beschermengel.
‘Wacht,’ zegt ze, en bukt om het gebroken hangertje op te rapen. ‘Deze kreeg ik van mijn moeder. Nu is hij kapot.’ Haar jas hangt open en ze neemt beduusd plaats achter het stuur. Ik ga naast haar zitten. Ze slaat het portier dicht en start de motor.
‘Wat apart,’ zegt ze, ‘een bevreemde blik werpend op de autodeur, ‘hij zit vast. Volgens mij zit mijn jas tussen de deur. ‘ Ik kijk ook en zie niets bijzonders. Carina probeert haar jas los te wrikken, maar slaagt daar helaas niet in.
‘Ik rijd maar, want anders zijn we te laat,’ mompelt ze.

Als we aankomen, stap ik uit en loop naar de bestuurderskant. Carina trekt aan de hendel van de binnenkant van de deur en ik aan de buitenkant. Nog altijd geen beweging. Dan ontdoet Carina zich van haar jas en klimt via mijn stoel naar buiten. Ze trekt aan het portier. Haar rug is bloot. Ik zie ongewild de aanzet van haar bilnaad en kijk dan tegen de zon in. Femke komt zo, dus loop ik naar de schoolpoort. Als ik terugkeer zit Carina in de auto.
‘Gelukt?’ vraag ik.
‘Nee, helaas niet.’ We rijden naar huis. Femke huppelt naar de voordeur en ik blijf achter om te kijken wat ik kan doen om de jas van mijn buurvrouw tussen de deur vandaan te krijgen.

‘Kijk,’ zegt ze, ‘De knoop zit ertussen, daarom wil hij niet open.’ Ze neemt een pas uit haar portemonnee en steekt die in de gleuf van de deur. Ik trek aan de deurhendel en zij schuift de pas op en neer. Eindelijk kunnen we de deur openen. Carina is opgelucht.
Twee honden naderen blaffend. Een ervan loopt nieuwsgierig op mij af en ruikt aan mijn kruis.
‘Dat heb ik altijd,’ zeg ik gegeneerd. Carina aait het beest vriendelijk over zijn lijf. De andere hond wordt door de eigenaar strak in bedwang gehouden. Buiten ruikt het naar gekookt voedsel. Kruidig en prikkelend. Zuurkool. Iemand gaat zuurkool eten vanavond.

Manlief is ook al thuis en oogt chagrijnig.
‘En?’ zegt hij.
‘Wat, en?’
‘Komt hij dit weekend? Heb je Johan gesproken?’
‘Bedoel je Quincy? Vooralsnog wel. Volgens Johan werkt hij nu bij een aardappelboer,’ zeg ik. Dat laatste was ik vergeten. Zoals ik wel meer vergeet momenteel.
‘Hmm, dat wordt vast ook weer niks,’ mompelt manlief voor zich uit.
‘Ik hoop van wel, eigenlijk,’ zeg ik treurig.
‘In elk geval wordt het waarschijnlijk weer ruzie dit weekend. Hoera.’ Hij slaat een pagina om van de krant.