Dagboekdelen 23

20 januari-24 januari

Voor de deur staan mijn klanten. Een flinke Surinaamse dame, gekleed in een bloemige jurk met diep decolleté en een jonge boos kijkende Surinaamse man met een pet en een dun vlassig snorretje. De vrouw stelt zich voor als Hortence en de jongen, genaamd Eduardo, blijkt haar zoon. De sfeer tussen het stel voelt gespannen. Ze nemen naast elkaar plaats aan de tafel tegenover mij.

De vrouw heeft een relatie met een man die ze nooit heeft ontmoet. Ze kent hem via internet. Deze relatie duurt al jaren, en het heeft haar veel tijd, pijn en ruzie met haar zoon opgeleverd.
‘Ze heeft al haar geld aan hem uitgegeven,’ merkt Eduardo kwaad op, ‘en nu zijn er schulden.’ Zijn armen houdt hij over elkaar, de houding afwijzend.
‘Oh, een *Catfish,’ zeg ik.
‘Ik heb niet al mijn geld uitgegeven,’ zegt Hortence met een boze trek om de lippen, ‘dat zegt hij zomaar.’
‘Ga je nou zeggen dat je geen schulden hebt?’ valt Eduardo uit, ‘want daar kom ik niet voor. Ik ben hier omdat ik wil dat jij gaat stoppen met Aaron, die bedrieger.’

We zwijgen allen. Ik kijk naar Hortence.
‘Ik denk dat je zoon zo bezorgd om je is, omdat hij van je houdt.’ Hortence negeert mijn woorden en staart naar de deur. Ze bestudeert zonder veel interesse een poster op het witte hout onder het raam.
‘Je houdt toch meer van mij dan van die bedrieger?’ wil Eduardo weten,’ik ben je zoon. Voor wie zou je kiezen als de nood aan de man kwam?’
‘Voor Aaron,’ antwoordt Hortence gedecideerd. De kilte in de ruimte is gedaald tot ver onder het vriespunt. Dan haalt Eduardo uit en slaat zijn moeder in het gezicht. De klap komt hard aan. Hortence valt van haar stoel. Geschrokken sta ik op. De zoon staat ook op en verlaat zwijgend de praktijk. Hortence gaat zitten en kijkt me aan. Een traan rolt langzaam over haar wang.
‘Mijn zoon haat mij. Niemand gunt mij een relatie.’ Het is verdrietig. Sommige scherven vallen niet te lijmen.

Mijn man gaat naar een vriend die zijn verjaardag viert. Hij stuurt me foto’s van een versierde huiskamer met draaiende discoballen en tafels met witte bekleding. De jarige job wordt gefotografeerd en er komt een afbeelding van manlief zelf met een hawaiiaanse slinger om zijn nek. Carina komt bij mij op visite. Ze mist haar vriend. Ze wil hem zien, hoewel hij haar pijn doet. De liefde laat haar leven, de liefde laat haar lijden. De kinderen schieten alle kanten op. Morgen komt Quincy logeren, voor het eerst sinds lange tijd. Femke is er vol van.

Midden in de nacht word ik wakker door het geluid van een lopende kraan. Ik moet me even oriënteren. Manlief ligt naast me. Wie staat er dan onder de douche? Het is twee uur.
‘Wie is dat?’ fluister ik. Manlief schrikt op en loopt wankel naar de badkamer. Femke staat onder de douche met haar pyjama nog aan.
Ze slaapwandelt dus weer. Mijn man droogt haar af en brengt haar naar bed.

*Catfish= iemand die liegt over zijn of haar identiteit op internet.