Dagboekdelen 42

Zelfvertrouwen heb ik nog niet voldoende, ook al ben ik de veertig gepasseerd. Het voelt ongemakkelijk om me in de massa te begeven. Vroeger zeiden mijn klasgenoten tegen me dat ik lelijk was. ‘S avonds keek ik in de spiegel, op zoek naar oneffenheden, maar die kon ik niet ontdekken. Na schooltijd wachtten ze me op, de meiden uit de vierde klas basisschool. De woede op hun gezichten zie ik nog voor me. Hij maakte hen lelijk, zoals hun oordeel mij angstig maakte. Colle heeft een ’tiendehands’ fiets, stomme zelfgemaakte kleding en afzichtelijk kort geknipt haar.

Misschien straal ik nog onzekerheid uit, want de achterbuurvrouw, die ik toevallig tegenkom in de supermarkt bij de kassa wil weten ‘hoe ver’ ik ben. Een beleefde terechtwijzing volstaat helaas niet, waardoor ik me genoodzaakt zie om met het schaamrood op de kaken nadrukkelijk te ontkennen dat er een kleine op komst is. Andere klanten luisteren mee. Met open monden.
‘Oh, ik dacht het echt. Ik heb het zelf gezien,’ sputtert de achterbuurvrouw nogmaals tegen. Ik draai me om en ga naar huis, met blozend hoofd en hals.

Buurvrouw Carina keert terug van haar werk en komt langs om haar reservesleutel op te halen. Toevallig vertelt ze een soortgelijk verhaal. Een klant van haar vroeg hoe het nu met ‘Ceessie’ ging. Ceessie, de baby. Daarna klopte ze teder op haar buik. Carina is eind veertig, en vatte het voorval op als een compliment.
‘Dat iemand me nog jong genoeg inschatte om zwanger te kunnen zijn,’ lacht ze. Zelfvertrouwen. Zij heeft het.

Samuel mist eveneens wat vertrouwen. Maar wel op een heel andere manier dan ik. Hij stuurt me een app.
‘Ik heb het warm en benauwd, druk op de borst. De eerste hulp gebeld. Volgens mij ga ik dood.’ Maar de arts op de eerste hulp afdeling, die tot Sam’s grote teleurstelling geen Cardioloog is, maar een basisarts, kan niets vinden, en stuurt hem naar huis. Hij moet naar een Haptonoom. Of anders gaan mediteren. Sam kan zich niet zo vinden in het advies, en blijft me berichten sturen. Of ie echt niet dood gaat. Dat gaat hij nu niet. Hij weet het ergens zelf ook, maar hij mist het vertrouwen.

Mijn dochter Dani past samen met haar vriend Jules op een aantal dieren in het huis van een bevriend echtpaar. Ze gaan er drie weken slapen. De eigenaresse, een Biologe, heeft hen haar schatten toevertrouwd. Een Kaketoe, wat parkieten, drie katten, een Python en een Kameleon. Manlief kijkt mij wantrouwig aan.
‘Weet je nog, die ene keer?’ begint hij en smeert zijn droge vingers in met Nivea handcrème. Ik kijk hem afwachtend aan.
‘Die keer dat ze op de boerderij waren. Op bezoek bij die collega.’
‘Oh toen. Jules liet het hek in het weiland openstaan.’ herinner ik me.
‘Ja. En daarna ontsnapten die wilde paarden.’
‘Laten we hopen dat er niks mis gaat deze keer,’ mompel ik. Daar vertrouwt het echtpaar ook op.

Dani belt me vroeg op de avond. Er is een ongelukje gebeurd.
‘Wat is er?’ vraag ik bang, ik zie de Python ontsnapt voor me, glijdend door een rooster.
‘De krekels en de sprinkhanen! Het eten van de Kameleon. Jules heeft de kast niet goed dichtgedaan. Kun je helpen zoeken? Ze springen het hele huis door!’ Ik zucht en zeg niets. Met mijn ogen volg ik een pissebed die haastig wegschiet over de houten vloer.
‘Maham!’ roept ze smekend. Mijn dochter vertrouwt in mij. Het is een begin. Nu ik nog.