Dame

Er bestaan mensen die, vanaf het moment dat ik ze voor het eerst zie, op mijn eeuwige sympathie kunnen rekenen. De dame met de rollator is zo iemand. Door weer en wind duwt ze het karretje voort, maar het lijkt meer op uithoudingsvermogen te lukken dan op souplesse. Alsof de rollator nog op de rem staat, zo ziet het er uit. Met haar lichaam gebogen in een hoek gelijk aan haar leeftijd ploetert ze de stoep over. Misschien is het ding zelfs zo’n blok aan haar been, dat ze er zonder rollator als een kievit vandoor zou gaan. Mij zou het niet verbazen. Maar goed, iedere keer lukt het haar om de afstand te overbruggen en uit mijn zicht te verdwijnen. Dan sta ik inwendig te juichen op mijn balkon. Een dame met een rollator zal ik nooit onderschatten.

Laatst trof ik haar in levenden lijve, op ons gezamenlijke winkelplein, ter hoogte van Jansen’s luxe artikelen. Een mooiere plaats om haar van dichtbij te zien, had ik me niet kunnen wensen. Het is zo’n winkel die, ondanks de opkomst van grote winkelketens als Blokker en Marskramer, dapper heeft standgehouden. In de tijd dat de dame nog lang geen rollator nodig had, waren alle winkels waarschijnlijk zo. Ik vermoed dat ze het destijds erg vreemd vond dat alle winkels dezelfde naam kregen. Voor mij geldt nu het tegenovergestelde, besefte ik.

Eigenlijk is het onze generatiekloof in een notendop.

Zoals ik al had verwacht, zag de dame er piekfijn uit. Met een keurig gekapte haardos en met een onberispelijke vouw in haar pantalon, hield ze de handtas in het mandje van de rollator nauwlettend in de gaten. Ik fantaseerde bij deze aanblik dat de dame het zelf ook erg jammer vind dat dit tegenwoordig nodig is. Het Nederland van touwtjes door de brievenbus bestaat niet meer. Je hoort ook zoveel rare verhalen, bijvoorbeeld over babbeltrucs bij ouderen of hondsbrutale woningovervallen. Dus een simpele tasjesroof zou haar wel een kwestie van tijd lijken.

Arme dame.

Opeens zag ik dat ze had opgemerkt dat ik naar haar tasje staarde. Met pientere maar vermoeide ogen keek ze terug. Ik moest er niet aan denken dat de dame door mij een gevoel van onveiligheid had gekregen, dus besloot ik haar met meer dan gepaste afstand te passeren. Snel toverde ik een glimlach op mijn gezicht en knikte ik haar kort toe. Enkele meters verderop draaide ik mijn hoofd en was ik blij om te zien dat ze me niet na keek.

‘Zie je wel’ dacht ik ‘dames met een rollator hoor je vanaf een balkon te observeren’.