Dan doe je toch gewoon IVF

Relaxed loop ik op vrijdagmiddag door de winkelstraat. Het is weekend en de zon schijnt door de wolken. In tegengestelde richting loop ik een oud-klasgenoot tegen het lijf. Ze groet me en vraagt hoe het gaat. Sociaal wenselijk antwoord ik: “Goed hoor!” Ja, wat zeg je tegen iemand die je al jaren niet gezien hebt. Daar had zij geen enkele moeite mee: “Hey, je ziet er goed uit! Zeker al een aantal kinderen op de wereld gezet!” “Uhhh… nee”, was mijn aarzelende antwoord. “Ach, ja… je hebt groot gelijk dat je geen kinderen neemt. Ik heb er twee, nou da’s soms echt geen pretje hoor” vervolgde zij.

Plaatsvervangende schaamte nam parte van mij: kinderen neemt….? Daarna kwam bijna de rook uit mijn oren. Hoe vaak worden (ongewenst) kinderloze dames geconfronteerd met de – misschien wel naieve – maatschappij, waarin het krijgen van kinderen zo ‘gewoon’lijkt te zijn.

Aarzelend vertelde ik mijn oud-klasgenootje dat mijn kinderloosheid niet vrijwillig was. Als een blad van een boom sloeg ze om. Het was toch wel verdrietig dat ik ziek ben. Maar goed… niet gevreest: Het komt wel goed! De medische wereld tegenwoordig! Alles kan! “Dan doe je toch gewoon IVF!!”, was haar reactie.

ZUCHT! Tja, gewoon IVF, dat ik daar niet aan gedacht had… Als ik er aan denk voel ik de dagelijkse injecties nog in mijn buik, stroomt de adrenaline weer door de aderen alsof ik weer plaatsneem in de emotionele achtbaan. De tranen stromen over mijn wangen als ik denk aan de drie miskramen: het enige resultaat.

Ik neem het de mensen ook niet kwalijk. Heerlijk als je zonder problemen twee wonders hebt mogen dragen en baren. Heerlijk dat je niet dat ‘gewoon IVF’ hebt hoeven doorlopen.

En oh, wat lijkt het me heerlijk om twee wonders af en toe achter het behang te kunnen plakken…