Ik wist nooit eerder wat te doen
als mijn hart mijn stem verstomde.
Hoe harder ik wilde schreeuwen
hoe meer hij het verdomde. “Ik voel”, wilde ik zeggen
“Mijn mens-zijn, zij breekt door”.
Ik wist wel een lied te zingen
voor Gods engelenkoor.

Ik wist, ik moest mij uiten
voor het mij verstikte,
mijn passievuren klaproos
die op de sterren mikte.

Ik dank God voor het plaatsen
van jou op mijn pad.
Zonder jouw nederige voorbeeld
had ik het lef vast nooit gehad.

Categorieën: Maatschappij

4 reacties

Spencer · 9 november 2012 op 08:12

Ga zo door.

Sagita · 9 november 2012 op 10:56

[quote]als mijn hart mijn stem verstomde[/quote]
Vooral deze woorden springen er voor mij uit! Denk ik over na!
Verder eens met Spencer!
Groet Sa!

Nachtzuster · 10 november 2012 op 18:31

Laatst las ik hier dat een categorie gedichten gepromoot werd. Lijkt me een heel goed plan. Jouw titel van dit gedicht heb ik naast je andere column gelegd en dat dekt dan gelijk de lading, denk ik.Schrijven is verwerken. Jij komt er wel.

Sterkte.

arta · 11 november 2012 op 10:54

Voor nu merk ik dat jij jezelf, qua schrijven, nog aan banden legt. Niet qua inhoud, wel qua vorm. Bedenk dat een rijm niet hoeft te rijmen, een verhaal op ColumnX in vele vormen te gieten is en laat je gedachten eens lekker los.

Tot de volgende inzending!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder