Dat doet de deur dicht!

Vrijdagavond na het eten zou ik m’n zoontje voor het weekend naar z’n vader brengen. We waren onderweg naar buiten toen ik bij de voordeur in de deuropening bleef staan om wat vuil met m’n voet weg te vegen. Ik steunde met m’n linkerhand tegen de deurstijl toen ik ineens iets voelde. Razendsnel draaide ik m’n hoofd om en zag uit m’n ooghoek dat m’n vingers aan de schanierkant tussen de deur zaten, die op dat moment werd dichtgetrokken door m’n vriend. Het duurde een fractie van een seconde voordat het pijnsignaal m’n hersenen bereikte en ik begon te gillen. Ik zag dat mijn vingers vanaf het bovenste kootje in de hoek tussen de deur en de deurstijl geplet werden. Op dat moment zat de deur al bijna dicht.

Robert, die het niet in de gaten had totdat ik gilde, gooide de deur meteen weer open en ik brulde het ondertussen uit. Ik zeg het niet snel, maar zo’n verschrikkelijke pijn heb ik van m’n leven nog niet gehad. Ik lag op de grond te huilen terwijl ik geshockeerd naar mijn gemangelde linkerpink en -ringvinger keek. De nagelriem van m’n pink was opengebarsten en er liep bloed uit en de afdruk van de deur was nog duidelijk te zien. Dat móest gebroken zijn, dat kon haast niet anders. Ik wist meteen dat ik naar het ziekenhuis moest. Het koude washandje waar Robert tevergeefs mee aan kwam snellen eindigde ergens in de hoek van de hal: naar mijn vingers KIJKEN deed al pijn, laat staan een washandje erop leggen.

Toen we met een behoorlijke vaart de wijk uit reden en voor een stoplicht belandden, zagen we dat de auto voor ons een ambulance was….wat een toeval! Robert sprong de auto uit en vroeg de verpleegkundigen te komen kijken naar mijn hand. Aan de arm van een van de heren werd ik de ambulance binnen geleid, waar ik plaats mocht nemen op een stoel. Het leek me verstandig eerst te melden hoe het gebeurd was en wat mijn eigen vermoedens waren, maar mijn woorden waren tegen dovemansoren. Zonder ook maar iets te vragen over de oorzaak en locatie van de pijn, probeerde de verpleegkundige aan m’n vingers te trekken en erop te duwen. Dat ging dus echt niet gebeuren: “Blijf er eens af joh!”, snauwde ik hem toe. Geïrriteerd keek de man me aan terwijl ik op indringende toon vervolgde: “ik wil eerst laten zien wat er gebeurd is, want volgens mij is het gebroken”. Toen ik dat had gezegd keek hij nog welgeteld twee seconden naar mijn hand, trok me overeind de stoel uit en bonjourde me zó de ambulance uit. “Het is niet gebroken. Ga maar naar het ziekenhuis, dan boren ze een gaatje in de nagel zodat het opgehoopte bloed weg kan.”. En dat was het.

Blij dat ik niet langer bij het hardhandige personeel van de ambulance hoefde te zitten, stapte ik terug in onze eigen auto. Vijf minuten later waren we bij de huisartsenpost van het ziekenhuis.
“Zaten uw vingers aan de schanierkant van de deur of aan de andere kant?”. Fijn, eindelijk iemand die nadacht voordat er actie werd ondernomen. Ik mocht meteen doorlopen en er werden wat foto’s gemaakt, want de kans op een breuk, zo werd me verteld, is veel groter als je aan de schanierkant tussen de deur hebt gezeten. Omdat ik zwanger ben mocht ik geen pijnstilling, alleen paracetamol. Dat maakt het feest nog nét effe wat leuker….

Na twintig minuten kwam de dokter uiteindelijk naar ons toe. Schade: een breuk aan het bovenste pinkgewricht. Was ik even blij dat ik voor mezelf ben opgekomen bij mijnheer-de-hardhandige-ambulanceverpleger. Die zou de schade alleen maar groter hebben kunnen maken. Idioot.

Nu loop ik dus met een hele dikke pink, door al het verband er omheen. Volgende week moet ik voor controle naar de gips-poli. Ben inmiddels wel weer redelijk mezelf, gelukkig. Maar de schrik zat er behoorlijk in…