De ballen van de leeuw

Mijn vaste lezers weten inmiddels dat ik regelmatig voor familiebezoek naar het hoge Noorden reis. Zo’n bezoek aan Finland is altijd weer goed voor een sappige column, want er gebeurt daar altijd wel weer iets dat een column waard is. Het bezoek van vorige week had een somber karakter; en dan heb ik het niet over de stemming, maar over het weer. Ook in Finland doet de klimaatverandering zich gelden. Midden en Zuid Finland bleven voor de zoveelste keer verstoken van een witte Kerst. Het was zwaar bewolkt, het regende, er was een harde wind en het was ronduit warm. Onder die omstandigheden wordt het overdag ook nauwelijks licht en na een langdurige schemering, dooft dit ‘licht’ al weer vroeg in de middag. Dat alles droeg niet bij aan de Kerstvreugde.

Toch maakten we het ons gezellig. We brachten de kerstdagen door in een afgelegen boerderij in Zuid-Finland. We verbleven in een huisje in een bos waarin elanden, edelherten, reeën, lynxen en (jazeker) enkele wolven huisden, en waar vorig jaar een verdwaalde beer had rondgewandeld. Meer stof dan het voorgaande leverde dit niet op voor een columnschrijver.

Ook het nieuws op TV had niet meer te melden dan het feit dat de file wachtende vrachtauto’s bij Vaalimaa aan de Russische grens was uitgegroeid tot meer dan 100 kilometer. Dit is echt schokkend, maar hierover schreef ik al in mijn column van 6 september 2007. Het verhaal van de chauffeurs die geen andere plek dan de berm hebben om hun vloeibare en semivaste afscheidingen te deponeren, maakte zo’n indruk dat de column een plek als ‘column van de maand’ verkreeg. Finland hoopt nog steeds op buitenlandse hulp(EU), want het probleem is verschrikkelijk. Maar die shit is voor mijn lezers is dat geen nieuws.

Het ontbijt op de dag van vertrek is altijd wat stiller dan normaal. Het komend afscheid nemen is daaraan debet. Maar dit ontbijt bracht wél eindelijk het nieuws waarop ik deze week zo nadrukkelijk heb zitten wachten; nieuws voor een column. Schoonmoeder schoof aan, komend vanuit de keuken, waar zij het nieuwsbulletin had beluisterd. ‘De Finse leeuw heeft te kleine kloten’ sprak zijn met een blik op oneindig. ‘Dat was net op de radio, in het nieuws’.

Bingo! De mededeling was waar. In het land der duizend meren heeft iemand opgemerkt dat de Finse Leeuw, die vlag en wapen siert, buitenproportionele (in dit geval te kleine) geslachtsdelen heeft. In eerste instantie ontstond er iets van ‘welke idioot heeft dit nu aangekaart’, maar toen het een vooraanstaand wetenschapper betrof, werd de discussie bloedserieus ingezet. Die morgen boog half Finland zich over de afbeelding van de leeuw en trok zijn eigen conclusie.

Jullie begrijpen wel dat ik bij thuiskomst onmiddellijk een afbeelding van de Nederlandse Leeuw heb opgezocht. Een internationaal bekijken van de ballen van de nationale leeuwen, kan immers niet uitblijven. Ik kan jullie vertellen dat het resultaat schokkend is. Zo schokkend, dat ik het hier niet wil vermelden, maar het aan jullie eigen initiatief over laat om de Nederlandse Leeuw in het kruis te kijken.
Wat mij betreft: ‘Hup Holland hup, laat de leeuw maar in zijn hempie staan!’