De blije overpeinzingen van Henk Helftheuvel

Vanmorgen stond mijn zoontje al om half zes naast mijn bed onder het triomfantelijk uitroepen van de tekst “papa piertje, papa piertje”. U moet namelijk weten dat mijn zoontje pas 2 jaar oud is en dat hij dus het articuleren van het woord “papiertje”nog niet helemaal onder de knie heeft. En al zeker niet in combinatie met het woordje papa. Kort en goed, het knulletje had een papiertje van papa gevonden en vond – ondanks het uiterst beroerde tijdstip – dat het teruggebracht diende te worden bij de rechtmatige eigenaar. Ik helaas. Het was een beduimeld geel formuliertje waarop ik namens de verstrekker van het formuliertje, mevrouw Els Borst, aangaf wie, wat, wanneer en hoe mocht doen met mijn lichaamsdelen nadat ik zou zijn vertrokken naar de zeventig maagden. Vroeger heette dat papiertje Donorcodicil maar na jarenlang schuren in de portemonnee die altijd ter hoogte van het zitvlak met mij mee hobbelde was de naam verworden tot Don….il, of zoiets. Wat de naam ook geworden was, voor mijn zoontje was het een “papa piertje”.
Chagrijnig van het feit dat de onverwachte boodschapper mijn nachtrust verstoorde met een stukkie papier van een vrouwelijke ex-minister die haar achternaam niet bepaald tot iets opwindends maakte, probeerde ik aan de ontbijttafel te ontcijferen waartoe ik mij indertijd verplichtte.
Toen ik het vod destijds ondertekende, was ik nog vol nobele bedoelingen. Logisch, ik had toen nog nooit van Henk Jan Smits gehoord. Nu wel, en ik kon nog maar met moeite mijn cornflakes binnenhouden bij de gedachte dat mijn geweldige lichaamsdelen misschien wel zouden dienen ter instandhouding van onze nationale nitwit.
Stel je voor dat ze mijn mooie golvende haar zouden gebruiken om de eeuwige zonnebril van Henk Jan te moeten torsen. Zomer, winter, overdag, ’s nachts zou die sukkel met zijn paniekogen met zijn zonnebril op mijn mooie haar lopen te flaneren, onverdraaglijk toch?
De cornflakes kwam helaas toch naar buiten toen ik me bedacht dat Henk Jan misschien een beroep op mijn hersens zou doen. Uiteraard zou zijn lichaam na het inbrengen van mijn hersens afstotingsverschijnselen vertonen. Ieder lichaam waar je namelijk iets inplant wat voor dat lichaam volkomen onbekend is, zal proberen het nieuw ingebrachte af te stoten. Niet dat mijn gedachtencentrum nou zo briljant is, maar Henk Jan heeft in zijn bovenkamer nooit meer gehad dan enkele zelfverheerlijkende kronkelwormen. Heb je ‘m in het avondvullende Zomergasten gezien? Het gespreksonderwerp is Irak, Afghanistan of de overstromingen in China, Henk Jan weet binnen een halve minuut het gesprek weer op Idols te brengen. Het enige onderwerp waarbij Henk Jan niet met grote vragende ogen kijkt omdat hij bij andere onderwerpen absoluut niet begrijpt waar het over gaat. En dan zou zo’n kluns met mijn hersens moeten rondsjouwen? Mooi niet gezien. Ik ga straks meteen een brief aan minister Hoogevorst schrijven met het verzoek om de tekst “niets van mij mag naar Henk Jan Smits” aan mijn donorcodicil te hangen. Dan kan hij me meteen een nieuw papiertje opsturen. En tegen de tijd dat het dan weer zover vergaan is dat je alleen nog maar Don….il kunt lezen, zal de wereld inmiddels wel verlost zijn van Henk Jan Smits. Een heerlijke tijd moet dat zijn, hoewel …… Patty Brard is er ook nog.
Tot de volgende keer.