De dood in de ogen zien

De dag begon zo goed; ik was vroeg wakker, genoot van een ontbijtje in het nog aangename zonnetje en daarna stapte ik in de auto. Op naar Eindhoven, naar het Maximà ziekenhuis.
Ik had een heel waslijstje af te werken: eerst bloedprikken, daarna mijn medicijnen ophalen en tenslotte naar de reumatoloog voor mijn halfjaarlijkse controle.
Niets verraadde nog dat het vandaag toch anders zou lopen dan ik me in mijn stoutste dromen kon voorstellen.

De wachtkamer bij het bloedprikken zat al vol. Een kleine tegenvaller, maar een blik op de klok stelde me gerust: ik was nog ruimschoots op tijd.
Er waren nog acht wachtenden voor me en dus nam ik plaats op de enige nog lege stoel. Het belletje ging; mijn buurman stond op en gaf de assistente de benodigde papieren en ging vervolgens weer zitten.
‘Nog zeven wachtenden voor me,’ bedacht ik me nog.
Naast mij begon mijn buurman wat gorgelend te ademen. Ik vond het een vies geluid. Het deed me aan mijn inmiddels overleden ex-schoonvader denken. Deze had keelkanker gehad en ademde via een buisje, wat vaak gepaard ging met gorgelende geluiden.

Ik keek naar mijn buurman op, toch gealarmeerd door het aanhoudende geluid.
De schrik sloeg me om het hart; dit was niet goed, dit was helemaal fout.
Inmiddels werd het iedereen duidelijk dat er iets goed mis was met mijn buurman. De hele afdeling veranderde in een mum van een seconde in een goed ogende geoliede afdeling in een grote chaos. Personeel kwam aangerend; de ene wist te vertellen dat mijn buurman geen hartslag meer had, de ander ontkende dit stellig. Een mannelijke collega had de tegenwoordigheid van geest om te bedenken dat hartmassage op zijn plaats was. Het was echter net alsof hij hier net zoveel vanaf wist als ik. Met andere woorden: hij deed maar wat, in elk geval iets wat hij ongetwijfeld ook op televisie wel eens gezien had.

Naar wat een eeuwigheid leek, kwam er uiteindelijk een specialistisch team met alle toeters en bellen. Tot vier maal toe werd mijn buurman gepeddeld (elektrische schok om het hart weer op gang te doen brengen).
Wij, het publiek in de wachtruimte, keken vol afschuw toe. Ons bewust van onze eigen vergankelijkheid. De hele situatie zag er voor mijn buurman steeds hopelozer uit.

Uiteindelijk werd ik binnen geroepen. Gek eigenlijk hoe het leven na deze korte onderbreking gewoon weer doorgaat. De rest van mijn lijstje heb ik werktuigelijk afgehandeld.
Daarna kwamen de tranen. Niet een paar traantjes, nee, de kraan werd eventjes open gezet. Dit had ik nog nooit meegemaakt en ik hoop dit nooit meer mee te hoeven maken.

Het duurde een paar uur voordat ik weer een beetje mijn emoties onder controle had.
Ik wilde graag weten of mijn buurman het overleefd had of niet. Ik besloot te bellen met de afdeling. Mijn schietgebedje is verhoord: buurman was ruim een kwartier gereanimeerd en leefde nog. Toen hij enigszins gestabiliseerd was, hebben ze hem overgebracht naar een ander ziekenhuis. Opluchting alom.

Toch denk ik dat er hier een les uit kan worden geleerd: een protocol voor hoe te handelen bij dergelijke gevallen is hier echt op zijn plaats. En wellicht een verplichte cursus reanimatie voor personeel? Oh en dan heb ik het nog niet over de nazorg van getuigen van een dergelijk voorval.