Regendruppels glijden naar beneden. Allemaal eender, allemaal anders. Ik concentreer mij op een paar vierkante centimeter van het raam. De druppels lijken Chinese tekens te vormen, haastig neergekrabbeld door onzichtbare vingers. Ik volg deze vingers, maak contact en hoop de taal te leren die daar gesproken wordt. Mijn vingertoppen beginnen te communiceren met de andere kant van het glas. Waar zij geweest zijn, laten ze een klein waasje achter op het raam. Het lijkt alsof mijn vingers ademen, een eigen leven leiden. Als ze afdalen zie ik een spoor ontstaan. De rails liggen strak langs elkaar, met een heel dun baantje helder glas er tussenin. Ik wil een bredere baan en spreid mijn vingers. De regendruppels doen precies het tegenovergestelde en vernauwen zich. Volgens mij willen ze de vrijgegeven ruimte opvullen.

Waaraan ik denk weet ik niet en waaraan ik niet denk evenmin. De regen komt en gaat, ritmisch, melodieus en eentonig tegelijk. De condens vervaagt waar mijn vingers waren, en nieuwe wordt weer gecreëerd.
Twee werelden, doorzichtig gescheiden.

Een autodeur gaat open. Er verschijnt een paraplu, iemand plaatst zich er haastig onder. Zou hij het ook horen en zien, hoe de regen klettert, neerdaalt op het scherm dat hij ophoudt, zich een weg baant naar de straat en daar ondeugend nog een keertje opveert om vervolgens in zijn eindstation, die grote plas, terecht te komen?

Is het eigenlijk wel altijd de figuurlijke druppel die je nekt, waardoor je elastiekje knapt, of is de figuurlijke druppel soms letterlijk een letterlijke? Díe druppel ja, die in je nek of je oor belandt en je koude rillingen bezorgt of zelfs tot waanzin drijft?
Ik vraag mij af of de meneer die net uitgestapt is en waarschijnlijk zijn natte jas al aan de kapstok van de buren heeft gehangen, zich dit ook afvraagt. Nu, of ooit.

Niets menselijks is een regendruppel vreemd. De ene valt op, wordt gevolgd, maakt indruk.
De ander valt, en verandert de wereld ongemerkt – maar absoluut – zodra zijn val gebroken is, om vervolgens te verdampen en weer op te stijgen naar waar hij vandaan kwam.

Categorieën: Algemeen

Pauline

Talent voor tekst, taal en verhaal

13 reacties

Troy · 12 april 2006 op 08:41

Iets heel anders dan ik van je gewend ben, WB. Een verstild stukje tekst. Heel mooi.

Kees Schilder · 12 april 2006 op 08:50

Stijlvol geschreven en vooral heel mooi

pepe · 12 april 2006 op 09:39

Zit ik hier met open mond, stil te wezen, wilde een reactie plaatsen.

Heel MOOI! 🙂

Eddy Kielema · 12 april 2006 op 10:22

Bijzonder mooie woordkeuze. Uitstekende column, WB!

Anne · 12 april 2006 op 11:34

Prachtig WB, treurig en mooi tegelijkertijd.
Echt heel mooi.
Anne

KawaSutra · 12 april 2006 op 11:39

[quote]Niets menselijks is een regendruppel vreemd. De ene valt op, wordt gevolgd, maakt indruk. De ander valt, en verandert de wereld ongemerkt – maar absoluut – zodra zijn val gebroken is, om vervolgens te verdampen en weer op te stijgen naar waar hij vandaan kwam.[/quote]
Prachtig. Ik zou er bijna een traantje om laten. De kringloop van het leven op een sublieme wijze beschreven. Je hebt vele gezichten WB. 🙂

Prlwytskovsky · 12 april 2006 op 18:13

Ik kan als het ware die druppels al voelen. Loopt goed dit verhaal, mooi gedaan.
Groetjes: Peter.

Ma3anne · 12 april 2006 op 18:50

Mooi, gevoelig en filosofisch geschreven.

Jammer, de bui is net voorbij hier en de zon schijnt. Ik wil ook weer eens met oog voor detail naar regendruppels kijken. Veel te lang niet gedaan…;-)

DriekOplopers · 12 april 2006 op 18:53

Zeer graag sluit ik mij bij de vorige sprekers aan.

Hulde, WB!

Driek

KingArthur · 12 april 2006 op 21:29

Fantastische mijmering, heel mooi. Zo lees ik ze graag.

Mup · 13 april 2006 op 05:48

He, window, he, do you remember, how sweet it used to be :kiss:

WritersBlocq · 13 april 2006 op 10:53

Hoi allemaal,
fijn, die reacties, dank je wel.
Ja, ik heb inderdaad eens iets anders geprobeerd en was het helemaal niet van plan, gebeurde gewoon. Het was leuk om zo te schrijven over (n)iets. Kawa, dank voor je pb over de condens die het condens moet zijn, ik twijfelde zelf al bij dat woord, maar was te lui om het woordenboek erbij te pakken… volgende keer doe ik dat absoluut wel bij twijfel.
Groetjes allemaal, Pauline.

Dees · 13 april 2006 op 13:24

Hee meis, hij is écht prachtig. Ik vind dat zo leuk om te zien, als je mailt of reageert ben je zó anders dan wanneer je schrijft. Er zit een hoop in dat er in columns perfect uitrolt. Ik vind het een prachtig stuk.

(al moet ik wel toegeven dat ik in het begin even aan de predictorstickreclame van een aantal jaren terug moest denken, gelukkig sleepte de rest van je column me daar al snel uit 😉 )

Geef een reactie

Avatar plaatshouder