De een zijn dood…

Er zijn wel eens van die dagen, dat je denkt, laat ik nu eens niet de telefoon opnemen. Maar goed, op mijn werk bellen mensen me als ze me nodig hebben, en thuis ook. Dus neem ik op. Gelukkig sta ik in de meeste gevallen aan de goede kant van de lijn en kan ik mensen te hulp schieten. De laatste weken is het net even iets anders, ik ben afhankelijk van de behulpzaamheid van anderen. We verhuizen niet dagelijks naar de andere kant van de wereld, dus een routineklus is het niet. Ik pak de telefoon en begin allerlei zaken te regelen. De bank, de loterij, verzekeringen, de kabel, vaste en mobiele telefoonabonnementen enz.enz. Dan kom je er pas goed achter wat voor kapitaal je eigenlijk iedere maand wegdondert naar al die geldwolven. Maar direct zaken doen? Neuh, toets een 1, sorry toch een 2? Zo gaat het hedendaags. De heren van de telefonie hebben een vette winst de komende maanden. Want je belt je een slag in de rondte, en of het nog niet genoeg is, na enkele e-mails te hebben verzonden, word ik toch nog verzocht om een brief te schrijven. Gelukkig hoef ik niet meer aan die smerige postzegel te likken om de zoveelste brief op de bus te doen om de zaken af te mogen handelen, maar dan anders!

Daar komt nog een flitsend telefoontje bij, of we even met zijn allen op bezoek kunnen komen bij de specialist. We worden centraal bijgepraat over de toestand van schoonpa. Dus je tankt je auto weer eens voor de tiende keer vol.
Als hij op zeik zou lopen, zou ik er elke dag in pissen.
We moeten een gesprek hebben onder 18 ogen. De zaken op een rijtje zetten hoe we een plan van aanpak gaan presenteren. Eigenlijk zo klaar als een klontje, we wisten wat mijn schoonvader wilde, een gezond leven of geen leven. Gewoon snel en menselijk werken en klaar is klara. Dat gaat echter zomaar niet in de Medische wereld, een ieder die een specialiteit bezit, wil ook zijn graantje mee pikken. Nee, geen huisdieren in het ziekenhuis a.u.b.

Na een ‘leuk’ gesprek waar ieder even het zijne heeft mogen ventileren, gaan weg om wat te drinken. Daarna nemen we van het gros afscheid en gaan met zijn vieren wat eten en napraten. Hoe nu verder. Wachten op de volgende afspraak. Tenminste als die nog komen gaat.

We nemen de telefoon weer in handen en bellen het huisadres en vertellen de oppas dat we nu echt onderweg zijn naar huis. Nog even voor de zekerheid omrijden en wat kleine details controleren. Ik heb een paar sleutels in handen gekregen van mijn zwager, die zouden moeten passen op de auto’s die mijn schoonpa in zijn bezit heeft. Maar eens gaan proberen welke sleutel past. We hebben er de hele dag naar gezocht. Kan ik hem hier mee open maken? Kan ik hem dan ook nog starten? We komen aan op plaats delict, de parkeerplaats bij de flat van de ex-vriendin van mijn schoonpa. We gaan kijken of de sleutels ook passen, want we willen de volgende ochtend toch niet voor aap staan als we aan een dure camper pielen. En verhip, ze zijn het. Plots horen we een oudere dame krassen, met twee gevaarlijk uitziende waakdwergpoedels bij zich.
‘Hallo wie zijn jullie en wat doen jullie daar bij die camper, want die is niet van jullie hè!’ Op 4 hoog op het balkon, staat ex te gillen! We gillen terug dat het oké is en dat we sleutels hebben gevonden. Met een gerust hart kunnen we onze rit weer voortzetten. Beetje gas bij, kunnen wel binnen driekwartier thuis zijn.

Al napratend over welke telefoontjes ons de komende dagen nog te wachten staan, komen we aan flitsen over de A27. En ja hoor, daar staan ze dan. Hepie en Hepie, op een parkeerterrein bij een tankstation, niet hun tank vol te zeiken. Ze testen een op een pijp lijkende vuurpijl, die mij al flitsend vastlegt. Wat een @%!!##@&^%%%*, kunnen die lui gvd geen boeven vangen, neen, deze mensen zijn in dienst van het Centraal Justitieel Incasso Bureau. En hebben mij betrapt op feit S300B? What the fuck is S300B??
Ze zullen zo wel hun uitstapjes bijeen moeten smokkelen om mooie kiekjes te kunnen maken bij de Eiffeltoren, of zelf te gaan streetracen met collega’s.
Maar dat ik even gas gaf in de duisternis en 14 Km te hard heb gereden, daar mag ik nu weer een dienstauto voor aftanken, vol zeiken zal wel niet mogen.
En bij deze club heb ik toch echt geen abonnement afgesloten, neen deze club meldt zich vanzelf wel aan via een nette geschreven brief, waarop op de achterzijde netjes staat vermeld hoe te handelen. En bij het niet betalen komen ze met sancties, ook netjes. Er staan zelfs bedragen vermeld bij de 1ste en de 2de sanctie. Maar ook weer geen antwoord op mijn vraag. Hoelang kan ik gaan zitten? Dan weet ik ook dat ik de komende tijd even geen telefoon hoef aan te nemen!