De eenzaamheid voorbij.

Als ik traag het pad oploop dat mij leidt naar het graf van mijn moeder, voel ik al de tranen opkomen. De eenzaamheid slaat weer toe. Als het sadomasochisme in mij zit dan moet het er hier wel uitkomen. Want al tien jaar lang rijd en loop ik de route van mijn huis naar het graf waar ik elke zondag die God mij geeft altijd even een bloemetje neerleg bij het graf van mijn moeder, dat ik ondertussen tot een klein tuintje heb gemaakt. Zij wilde zo graag een eigen tuin in haar leven. Nu heeft ze er eentje, maar na haar dood. Mijn geloof vertelt mij dat zij het weet en ik heb er vrede mee, ik maak het tuintje elke week weer mooier voor haar. Toen mijn moeder nog leefde was zij een fervent fan van ABBA ook omdat zijzelf vroeger zangeres was in het Jordaancabaret en zij ondanks haar longkanker nog een volume uit haar keel haalde, dat ik soms dacht: Die dokters hebben hier toch een fout gemaakt! ”Wishful thinking.” Ze had longkanker, haar ongeschoolde stem was een natuurlijke stem vol met het volume en zelfs zonder microfoon bereikte zij een hoogte waar ik soms de koude rillingen van kreeg.

Zij woonde boven mij en als ik thuis mijn installatie open zetten met door mijn hele huis de boxen aan de wand, zo een stuk of 7, riep ze al “Leen zet dat ding even wat harder!”
Ik de volumeknop open en nog hoorde ik haar stem erbovenuit.

I have a dream van Abba was haar favoriete nummer, hoewel ze geen woord Engels sprak, ja yes en no voor de rest ho, kon ze de tekst feilloos meezingen. Ik genoot altijd van haar gezang, als kind al en nu als volwassene nog even sterk als het kind dat een beroemde moeder op de Zeedijk in Amsterdam bij de volksfeesten op het podium zonder microfoon alle liedjes zong van Corry Brokken en Edith Piaff.
Met muziek van Oom Cor aan de piano. Ik zie die twee nog zo voor me, een genot om naar te luisteren en een genot om intens te genieten als kind.

Ik sta bij het graf, zeg gedag en praat tegen de steen, omdat ik weet dat zij met haar hoofd daar ligt. “Mam ik denk dat ik niet meer elke week kom, ik ben nu al een paar jaar alleen, heb geen auto meer en in de sneeuw dat hele end lopen, dat red ik niet meer met mijn rug en geld voor de tram heb ik niet.”

Antwoord kreeg ik niet, maar ik legde de bloemen neer die ik uit de afvalbak had gehaald, ik had geen geld voor verse bloemen, maar zonder lege handen aankomen oooh nee never nooit niet, dus ik legde die bloemen neer die er nog goed uitzagen en wilde mij omdraaien om weg te gaan en voorlopig niet meer te komen. Na tien jaar elke week op zondag te gaan en met haar verjaardag, Moederdag, kerstdagen, nieuwjaarsdag. Nee, nou moest ik eens ophouden met gedag te zeggen, ik moest het loslaten. Maar dat deed zo een pijn diep in mij, ik was al jaren alleen na een ontzettend lange relatie en in die jaren heb ik geleerd wat eenzaamheid was. Nu voelde het nog sterker, omdat ik ook mijn moeder voor het laatst op zondag zou bezoeken.

Ergens achter mij hoorde ik geritsel, ik schrok en keek snel om. Niemand natuurlijk, hier liepen kippen en konijnen los van de kinderboerderij verderop en soms een verdwaalde kat. Dus zoiets zou het wel geweest zijn. Maar toen ik voor de tweede maal dat geritsel hoorde, alsof iemand mijn aandacht wilde trekken, brak het zweet mij uit en ik draaide mij met bonkend hart weer om richting geluid. Ik zag niets. Het geluid verstomde.

Ik haalde mijn schouders op en mijn tranen drogend zei ik nog tegen de steen: Mam tot ziens lieverd, ik hou nog steeds van je en zal je nooit vergeten, ik heb in ieder geval je droom uit laten komen, je hebt een eigen tuintje doei de mazzel!” Ik zwaaide nog even en slofte toen het pad af richting de uitgang.

Ineens stond ik stil. Vraag mij niet waarom want dat is iets waar ik geen antwoord op kan geven, ik moest gewoon stil blijven staan toen ik de stem van mijn moeder hoorde.
“Ga maar bolle, sluit dit af en je zult merken en zien dat je de eenzaamheid voorbij bent, ik hou ook van jou, dag doei en de mazzel.”

Ik draaide mij snel om en zag een lichte poes zitten voor de steen van mijn moeder, ze keek mij met grote ogen aan, een ontzettend lieve kop en met een prachtige grijze vacht. De kleur van het haar van mijn moeder op haar laatste reis.

Ik glimlachte door mijn tranen heen en betrapte mij erop dat ik zwaaide naar de kat en het liedje inzette van ABBA “I have a dream”

Ik draaide mij weer om en liep zingend naar de uitgang.
Ze had gelijk die poes, ik was de eenzaamheid voorbij.