De Oude Egyptenaren hielden van het leven en stierven van de goden, zoals zoveel volken in vroeger tijden. Noet was de hemelgodin. Zij was getrouwd met haar broer Geb, de god van de aarde, en ze hadden vier kinderen. Ik zou Noet niet hebben aangeroerd als ik geen optreden met mijn trio “Trias Poëtica” had gehad in Rotterdam-Kralingen. We mochten daar op poëtisch-muzikale wijze een expositie van de schilder Frans Udo openen.
Ik kreeg van hem een fraaie aquarel waarop Noet is afgebeeld. Haar heerlijke lichaam spant zich elegant over het universum met daarin de zon en daaronder mensen in een boot. Die mensen, u en ik, moeten roeien met de riemen die we hebben, dus dat is behoorlijk aanpoten. De goden hadden het heel wat makkelijker.

Frans had mij gevraagd wat ik graag uitgebeeld wilde hebben op een aquarel voor mij en ik koos voor ‘de mens en het geheel’: onze kleine wereld en het onmetelijke heelal. Frans kennende wist ik dat hij dat op geheel eigen bijzondere wijze zou doen en die voorspelling kwam uit. Wát hij in zijn penselen verborgen had kwam ik pas die avond te weten. Het is prachtig geworden. Een symbolische verbeelding van de eenheid tussen mens en kosmos, waar sinds de Oudheid over wordt gefilosofeerd. Dichters hebben geprobeerd die eenheid in woorden uit te beelden. Ook ik:

zijn wij verzinsels
in een onbewaakt moment
van de eeuwigheid?

*

sterrenlicht hoe diep
ligt jouw kern in mijn bestaan
oneindig dichtbij

*

Frans Udo schildert
beelden uit de eeuwigheid
als maker van kleur

De mens is er maar even. In die korte tijd kan hij kiezen om er wat van te maken. Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Iedereen, heus: iedereen! heeft talenten, al verschillen die van individu tot individu. De kunst, de levenskunst, is te ontdekken wat je talenten zijn, ze te gebruiken en zó te leven dat je er gelukkig van wordt. Dan worden anderen in jouw omgeving dat ook. En dat heeft niets met materiële rijkdom te maken. Waar of niet, Noet?

© Jan Bontje 2008
De Oude Egyptenaren hielden van het leven en stierven van de goden, zoals zoveel volken in vroeger tijden. Noet was de hemelgodin. Zij was getrouwd met haar broer Geb, de god van de aarde, en ze hadden vier kinderen.

Categorieën: Algemeen

3 reacties

Prlwytskovsky · 30 november 2008 op 11:49

Dus Noet had het enige triootje ter wereld dat bestond uit zes personen?

“De mens is er maar even.” Die alinea zet aan tot nadenken. Filosofeer zo nog maar even door, i like that.

Mien · 2 december 2008 op 09:48

En ik maar denken dat Udo een Duitse zanger is? :stom:

Ons leven is veel korter dan dat van de goden. Ben ik even blij. 😆

[quote]De kunst, de levenskunst, is te ontdekken wat je talenten zijn, ze te gebruiken en zó te leven dat je er gelukkig van wordt. Dan worden anderen in jouw omgeving dat ook. [/quote]

Grotendeels mee eens … maar … geldt dit ook voor de leugenaar en de dief?

Mien

JanBontje · 2 december 2008 op 19:16

Nee, want die worden niet gelukkig van hun (wan)daden: ze jagen dan ook steeds meer (gestolen waar en meer leugens) na. Geluk bestaat er juist in, tevreden te zijn met de materiële dingen die je hebt. Talent is niet: vergaren maar geven, niet: houden, maar delen.
Liefde, kunst, poëzie: hoe meer je deze ontwikkelt en weggeeft, des te meer krijg je terug.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder