De hardwerkende student

Wie ooit eens in een supermarkt heeft gewerkt weet er waarschijnlijk alles van. Uitbuiting. Het structureel uitbuiten van jonge scholieren die wat willen bij verdienen voor hun net nieuw gekochte mobieltje, de scooter, uitgaan en meer geldslurpende zaken. Om dit alles te bekostigen en om je als jongere financieel te onderbouwen kom je als ijverige tiener snel op het idee een sollicitatiebrief te schrijven, waarschijnlijk het soort brief dat regelrecht uit een Nederlands boek van de eigen school komt. Op een muffig kantoortje in de desbetreffende supermarkt maakt de chef of supermarktmanager de brief open. Hij leest de zoveelste blok-model-achtige brief eens snel door en constateert dat hij of zij hier waarschijnlijk wel wat mee kan. Na een aantal dagen valt de brief op de mat of word de in spanning zittende scholier gebeld met de mededeling dat hij of zij verwacht word in de winkel. Een vervolg gesprek staat op de agenda. Nu weet de scholier zich goed te presenteren en komt hij aan de bak in de winkel. Met een positieve instelling en een grote werklust stort de energieke scholier zich in het werk. Eerst word hij lekker gemaakt met allerlei beloftes en kleine voordelen. Hij krijgt het idee het goed te doen en dat het allemaal wel meevalt.

Vaak begin je als beginnend supermarktmedewerker met een paar uur. Daarna word het wat meer en tenslotte hele avonden verspreid over de gehele week. Erg zwaar als je beseft dat de scholier(en) ook nog bergen huiswerk hebben, zorgen, het één en andere thuis en veel zitten in de knel met zichzelf. Naar mate de bijverdieners meer gaan werken gaat school er onder lijden. Werk je een maand of drie voor een supermarkt dan word je vaak wat hoger in de rangorde voor zover die bestaat in de supermarkt. Je word of vulploegleider of daar net onder. Vaak ga je jezelf erg interessant vinden en belangrijk voor “De Zaak.” Ik schrijf deze met een hoofdletter om de doodeenvoudige rede dat het ook zo word opgevat door de harde werkers.
Ouders staan haast machteloos omdat de scholier er zo in meegaat en hij de ouders het idee geeft dat het dan vast wel prima gaat op school. Tot het vervelende moment van de cijferlijst of het rapport. De vieren en vijven vliegen zonder dat de scholier het beseft om de oren. Bezorgde ouders en een gestreste scholier is het resultaat.

Vragen wij ons nooit eens af wie er nu let op de scholier en student? Het gaat tenslotte om onze toekomst hoe cliché het ook klinkt. Cijfers zijn in het stadium waar deze groep in zit toch nog steeds belangrijker dan de bankrekening. De samenleving draait tenslotte om de cijfers en prestaties. Laat de scholier maar in de eerste plaats de ouders goed beseffen dat cijfers en school toch echt belangrijker zijn dan het bijbaantje. Wat is een jaar salaris van 1500-2500 euro nu op een heel leven waar in sparen, pensioen, hypotheek, kosten, kinderen, etc. voorop staat. Laat onze jong volwassenen beseffen dat het goed is om een bijbaantje te hebben. Het geeft een grote voorsprong op het werk waar later ook een diploma voor is gehaald. Maar pas er wel op dat het verantwoordings gevoel niet te gek word. De zaak kan best wel zonder jou. Voor jou tien anderen zo simpel is het. Er zijn tenslotte genoeg anderen die staan te springen om jou baantje over te nemen.

Als positieve raad en wens wil ik de hard werkende scholier meegeven zich vol enthousiasme en passie in het werk te gooien. Laat je baas maar goed naar je opkijken maar luister hoe vervelend ook toch maar zo af en toe eens naar de goede raad van je hardwerkende ouders. Zij zijn tenslotte ook begonnen zoals jij.