De herfstmuggen zijn aan ‘t dansen

“Mevrouw R.”
Oef. Het is mijn beurt. Nog nooit hoorde ik mijn naam zo graag weerklinken in een wachtzaal.
“U bent waarschijnlijk wel benieuwd wat de uitslag is.”
Nee hoor, we zijn heel dat eind naar Gent gereden om zonder uitslag terug naar huis te keren. Zo gaat dat met uitslagen van erfelijk onderzoek. Daar ben je echt nièt benieuwd naar.

De arts lacht eerst nog wat medische lachjes. Er komt ook een psycholoog bij zitten. Dat is altijd zo, zogezegd. Als je een bejaarde bewoner moet wassen, staat de directeur er ook altijd op te kijken, denk ik dan. Mijn vriend en ik houden elkaars hand vast, tenminste: hij houdt mijn hand vast en ik knijp de zijne zowat kapot. Een heimelijke samenzwering. Wat het nieuws ook is, onze handen verbinden zich ertoe om het samen aan te kunnen. De arts kijkt ons glimlachend aan en zegt dan uiteindelijk: “Ik heb slecht nieuws voor u, mevrouw. U hebt het brca-1 gen. U bent verpleegkundige, u weet dat dit betekent dat u 85 procent kans hebt op borstkanker en 60 procent kans op eierstokkanker.”

En op dat moment stopt de wereld rondom me. Ik ben net tweeëntwintig, mijn moeder is gestorven aan borstkanker, mijn vader heeft sinds vorig jaar longkanker en ik krijg te horen dat ik met 85 procent ongeluk doodga aan borstkanker. Ik weet niet wat ik eerst moet doen: weglopen of de schijnheilige glimlach van de arts voor me eraf knallen. Mijn lief kijkt me ongelovig aan. Ik snotter de arts haar bureau vol en de psycholoog zegt: “Ik zie dat u ervan aangedaan bent.” Ook dat nog. Een psycholoog die mijn gevoelens moet observeren. Straks zegt ze nog dat ze ziet dat mijn snot niet wit is maar appelblauwzeegroen.

Veel tijd om de psycholoog een vinnig antwoord te geven heb ik niet want de arts gaat ongestoord verder. “U hebt dit gen van uw moeder geërfd dus dit betekent dat u 50 procent kans hebt om het foute gen ook aan uw eigen kinderen door te geven. Hebt u er al over nagedacht of u kinderen wilt of niet?”
Mijn gedachten flitsen naar mijn moeder. Wat had ze het vreselijk gevonden als ze dit wist. Ooit schreef ze in een vriendenboekje van me op de vraag wat ze later wilde worden “oma”. Niemand staat er bij stil hoe oud hij wordt of hoe jong hij blijft, tot een arts een diagnose op je voorhoofd plakt. Natuurlijk wil ik kinderen. Dolgraag zelfs. Ze zullen Blanche, Mil en Eleonore noemen en ik zal ze verdomme zien opgroeien want zo gaat dat met kleine kinderen.

In de autorit naar huis zet mijn lief Julien Clerc op. Fais-moi une place au fond d’ton cœur pour que j’t’embrasse lorsque tu pleures. Echte venten huilen niet maar nu wil ik niet liever dan samen huilen met hem. Wij tegen de arts, wij tegen het grote boze kankermonster. Nooit voelden we ons zo gekraakt en tegelijk zo verbonden als vandaag.